Z ręcznikiem do urzedu, czyli szukamy wrocławskich Vogonów

Po kolejnym obejrzeniu wspaniałego filmu „Autostopem przez Galaktykę” postanowiłem poszukać we wrocławskich urzędach Vogonów. Ot, taka urzędnicza rasa, znana nam z okresu komuny, kiedy to nierówne relacje typu Vogon-petent były na porządku dziennym. Zresztą zapoznajcie się z ich opisem z wzmiankowanego przewodnika „Autostopem przez Galaktykę”.

„Vogoni to jedna z najbardziej nieprzyjemnych ras w Galaktyce.

Nie są źli, lecz to kapryśni, nachalni i gruboskórni biurokraci. Vogon nie ruszy małym palcem, by uratować swą babcię przed żarłocznym żukiem paplaczem z Traal, dopóki instrukcje w trzech kopiach nie zostaną podpisane, złożone, zwrócone, zakwestionowane, zgubione, znalezione, poddane publicznemu procesowi, znów zgubione, w końcu zakopane na 3 miesiące w miękki torf i przerobione na zapałki.”

Autostopem przez Galaktykę, opis rasy Vogonów w przewodniku

Gdzie szukać Vogonów?

Budynek ZDiUM

Aby odszukać Vogona, najpierw należy sobie zadać pytanie, gdzie może takowy przebywać. Oczywiste jest, że w urzędzie, ale w którym? Miasto Wrocław ma ich wiele. Podpowiedzią znów staje się opowiadanie Grzegorza Osieckiego „Chrup, chrup”. Skoro we Wrocławiu różne rzeczywistości spotykają się na drogach, to oczywistym będzie, że musi być to urząd odpowiedzialny za drogi. Zresztą i w przewodniku dla galaktycznych autostopowiczów cała akcja zaczyna się właśnie w związku z budową drogi.

„Ziemianie, tu Prostetnik Vogon Jeltz z Galaktycznej Rady Planowania Hiperprzestrzennego.

Jak pewnie wiecie, plany rozwoju dalekich obszarów galaktyki obejmują budowę hipergalaktycznej autostrady, biegnącej przez wasz system gwiezdny. Wasza planeta została przeznaczona do rozbiórki. Nie udawajcie zaskoczenia. Plany znajdują się w biurze planowania na Alfa Centauri w widocznym miejscu od prawie 50 ziemskich lat. Jeśli nie potraficie zadbać o własne sprawy, wasza strata.

Żałosna planeta. W ogóle mi ich nie żal. Rozpocząć rozbiórkę.”

Autostopem przez Galaktykę, scena początkowa - tuż przed zniszczeniem Ziemi

Wnętrze budynku ZDiUM
czy to tu autor spotkał Trapera?

No więc, padło na Zarząd Dróg i Utrzymania Miasta. Zwłaszcza, że i Grzegorz Osiecki przedstawił ten urząd jako siedzibę Vogonów. 

""Pora na zdecydowane działania" - pomyślałem i skierowałem się do siedziby Zarządu Dróg i Utrzymania Miasta . Wiedziałem, że nie będzie łatwo, ale postanowiłem sobie, że nie wyjdę, póki się czegoś nie dowiem.

"Jestem dziennikarzem Hieną. Sępem. A sępy są cierpliwe" - zmotywowałem się i ruszyłem do walki o prawdę, machając legitymacją prasową jak sztandarem. 

Tak jak się spodziewałem, odsyłano mnie od pokoju do pokoju, aż wreszcie wskazano mi krzesło i nakazano czekać. Zapowiadała się klasyczna gra na zmęczenie przeciwnika, ale zamierzałem być twardy i nie odpuszczać biurwom.

Kilka godzin później, gdy znudzenie zaczęło robić wyłom w murze mojej determinacji, a urażona zredukowaniem mojej osoby do roli mebla duma poczęła surfować po falach wypełniającej mnie żółci, usłyszałem głos.

- To ty jesteś ten od dziur w drogach?"

Grzegorz Osiecki, Chrup chrup

No cóż, po ostatnim tekście o asfaltofagusie spodziewałem się, iż zostanie on przez ZdiUM zignorowany, albo co gorsza zostanie potraktowany po vogońsku – czyli „skoro nie wiemy, o co w tym chodzi, znaczy że nas obrażają”. Jakież było moje zdziwienie, gdy otrzymałem post z biura prasowego. I co dziwne, napisany nie w stylu urzędniczym, ale właśnie fantastycznym.

Odpowiedź z urzędu

„Dzień dobry,

Biuro prasowe Zarządu Dróg i Utrzymania Miasta,
przy biurku Krzysztof Kubicki 

no cóż, musimy przyznać że i tak dosyć długo udawało się nam ten fakt utrzymywać w tajemnicy. Niestety asfaltofagus rozmnożył się ostatniej zimy w szaleńczym tempie. Traper już dla nas nie pracuje. Nie dosyć, że nadużywał magicznych eliksirów to jeszcze miał sfałszowaną licencję a Wiedźmin na razie jest zajęty promocją i nie przyjmuje nowych zleceń. Mimo tych niesprzyjających okoliczności staramy się walczyć z bestią własnymi siłami. Inspektorzy uzbrojeni w oszałamiające różowe i pomarańczowe spreje codziennie polują na skrytożerców a specjalnie opłacani najemnicy uzupełniają wyżarte miejsca przy użyciu mieszanek zohydzających smak. 

Z pozdrowieniami

Ewa Mazur

Rzecznik Prasowy

Zarząd Dróg i Utrzymania Miasta

53-633 Wrocław ul. Długa 49”

Księżycowy krajobraz
magazynu kostki brukowej

Wyglądało to co najmniej dziwnie. Trzeba sprawdzić. Jeszcze tylko sprawdzić czy mam wszystko. Aparat, notatnik, długopis. I najważniejsze – ręcznik. Do obrony przed Vogonami. O tej porze roku oczywiście plażowy.

„Galaktyka jest bezlitosna. Jeśli chcesz przeżyć,

zawsze musisz wiedzieć, gdzie jest twój ręcznik.”

Autostopem przez Galaktykę

Stróżówka schowana za jarzębiną

Gdy pojawiłem się w biurze prasowym, trafiłem na dobry moment. Najpierw miałem okazję posłuchać, jakie są aktualne plany, jaki jest postęp remontów, które drogi już wkrótce zostaną oddane do ruchu, a które zamknięte, jakie informacje można przekazać prasie, a które (i z jakich powodów) raczej nie. Potem zostałem oprowadzony po terenach należących do ZdiUMu, (w tym także po księżycowym magazynie kostki brukowej). Przy okazji miałem okazję posłuchać o magicznych elementach pracy w biurze prasowym, jak chociażby o wpływie fazy księżyca. I o dziwo, nie chodzi o nów czy pełnię...

Vogoni odnalezieni

No cóż, jedno muszę stwierdzić. We wrocławskich urzędach Vogonów brak. Kilka dni po wizycie w urzędzie odpowiedzialnym za drogi miejskie, z informacji prasowych dowiedziałem się, że jednak byłem całkiem blisko celu. Vogoni objawili się w Dolnośląskiej Służbie Dróg i Kolei, nomen omen, przy budowie... wschodniej OBWODNICY Wrocławia.

Księżycowy krajobraz magazynu kostki brukowej

„- Daj pan spokój, panie Dent. Nie może pan tu leżeć wiecznie.

- Prędzej zardzewieją!

- Obwodnica musi zostać zbudowana i zostanie zbudowana!

- Dlaczego musi?

- Bo to jest obwodnica! Trzeba budować obwodnice. A w ogóle trzeba było protestować wcześniej. Plany wyłożono w biurze planowania na widocznym miejscu rok temu.

- Widocznym miejscu? Musiałem po nie zejść do piwnicy.

- Wie pan, jakich uszkodzeń doznałby ten buldożer gdybym kazał mu po panu przejechać?

- Jakich?

- Żadnych...”

Autostopem przez Galaktykę, scena początkowa

Na szczęście, ręcznik wciąż mam pod ręką. Będę bronić naszej planety. Mam nadzieję, że i Wy wyciągniecie swoje ręczniki.

PS. Dla tych co nie oglądali filmu "Autostopem przez galaktykę"...

O północy na Hallera...

Budynek przy Hallera

Przeglądając tego bloga, można mieć błędne wrażenie, że tylko Ziemiański o Wrocławiu pisał. Fakt, tak dużo o Wrocławiu to żaden fantasta nie napisał, ale jednak są i inni, więc pora wreszcie wziąć któregoś na tapetę. Z racji bliskich Wrocławskich Dni Fantastyki wypadło więc na książeczkę wydaną w ramach zeszłorocznych Dni Fantastyki i opowiadanie Grzegorza Osieckiego „Chrup, chrup”.

„Jak to jest z tymi dziurami? Widzę, że ciężko pracujecie, - skłamałem gładko – a mimo to, cały czas jest ich tyle samo?

Popatrzyli po sobie spłoszonym wzrokiem.

- Dziwna sprawa, panie. - zaczął jeden. - Nie raz bywa tak, że dostajemy zgłoszenie, żeby naprawić ubytek w miejscu, gdzie dopiero co było łatane. Nawet kilka razy na kwartał!

- Zimą drogi szybko niszczeją – zauważyłem.

- Nie tylko zimą. Tak samo szybko dziury powstają latem.

- Może ktoś ten asfalt żre? - roześmiałem się.

Odpowiedziała mi pełna zakłopotania cisza. Robotnicy robili wszystko, żeby nie patrzeć mi w oczy.

- Tak naprawdę, - Młody nie wytrzymał krępującego napięcia, - to nie wolno nam o tym mówić. Jest taka legenda...

Pozostali szybko go uciszyli.”

Grzegorz Osiecki, Chrup Chrup, informator Dni Fantastyki 2010, str. 25

No cóż, dziury w polskich drogach to stały element polskiej rzeczywistości, i kierowcy, choć ciągle narzekają, z pewnością zdążyli się już do nich przyzwyczaić. Wrocław niestety nie jest tu chlubnym wyjątkiem, i mieszkańcy z łatwością wymienią miejsca, w których zawsze można liczyć na te naturalne spowalniacze ruchu. Autor pokusił się nawet o porównanie tych dróg do rajdu Camel Trophy Wroclaw Edition.

Oczywiście, powstawanie dziur tłumaczy się intensywnym ruchem tranzytowym, niszczącym działaniem mrozu i kilkoma innymi zjawiskami fizycznymi. Autor pokusił się o zupełnie inne wytłumaczenie tej niesamowitej szybkości, z jaką powstają kolejne czarne dziury w asfalcie. O wiele bardziej fantastyczne...

„- Chciałeś wiedzieć, skąd się biorą dziury? - podał mi lornetkę. - Oto nasz mały problem.

Ogrody Hallera

Słowo mały nie było dobrym określeniem na to, co właśnie przekraczało niebieski krąg i ostrożnym krokiem zbliżało się do klatki. Przetarłem oczy. Kredowa linia stanowiła chyba jakąś niewidoczną barierę, która sprawiała że po przekroczeniu jej, obserwowane przeze mnie stworzenie stawało się coraz bardziej widoczne i wyraźne.

Przypominało starego tucznika. Było obłe i łyse. Miało krótkie nóżki, które stawiało powoli, jakby stąpało po lodzie, uszy jak u spaniela i krótką trąbkę. Wyglądało śmiesznie.

- Co to jest, do cholery?

- Asphaltophagus Vratislaviensis – odpowiedział Traper. - Endemit. Magiczny.

- Magiczny. - Żachnąłem się. - Nie ma czegoś takiego.

- To jest Wrocław. - powiedział, poirytowany moją niewiarą. - Miasto spotkań. Spotkań różnych rzeczywistości.”

Grzegorz Osiecki, Chrup Chrup, informator Dni Fantastyki 2010, str. 28

A więc wrocławskie dziury to magiczny ewenement na skalę kraju, a może nawet świata. Ot, chodzi sobie taki asfaltofagus po mieście, i zżera wylany za pieniądze podatników asfalt. Wystarczyłoby potwora złapać, i temat załatwiony. Tematem zajmuje się Traper, specjalista wynajęty przez wrocławski Zarząd Dróg i Utrzymania Miasta. I nawet mu się to udaje, więc wydawałoby się, że Wrocław uratowany został od plagi dziurawych dziur. Niestety, drążący temat dziennikarz postanawia interweniować, bo szkoda mu unikatowego zwierza i postanawia go uwolnić.

Polowanie na asfaltofagusa

Na podstawie opowiadania trudno odnaleźć miejsce, gdzie Traper złapał potwora. Autor enigmatycznie wspomina jedynie o nieotwartym jeszcze odcinku obwodnicy. No cóż, uwzględniając, że opowiadanie napisane zostało w zeszłym roku, to mowa może być o każdym kilometrze obwodnicy. Jedyne konkretne miejsce podane przez autora, to skrzyżowanie Hallera i Gajowickiej, gdzie spotykają się obydwaj łowcy. Trzeba przyznać, że nieprzypadkowo autor wybiera to miejsce – sama Hallera jest już strasznie dziurawą drogą, gdy jednak skręci się z niej w Gajowicką, a nie daj Boże w którąkolwiek inną równoległą drogę, to mamy okazję przekonać się o możliwościach potwora. Widać wystraszony uciekł on z obwodnicy, gdzie miał zapewnione ciągłe dostawy świeżego asfaltu i żwiru. Kręcąc się w okolicach Hallera natykam się na kolejną ekipę pod pretekstem remontu drogi urządzającą polowanie na asfaltofagusa.