Wrocławskie krasnale już przygotowują się do świąt

Prezentuś, niekwestionowany król wrocławskiego Jarmarku Bożonarodzeniowego

Choć to do świąt został jeszcze miesiąc, na wrocławskim rynku już rozpoczął się Jarmark Bożonarodzeniowy. Oczywiście, wśród stałych bywalców nie mogło zabraknąć wrocławskich krasnali. Jak co roku, zajęły najlepsze miejsca w pobliżu święto-mikołajowych sani (bo wiadomo, jak będzie szedł do sań rozwieść prezenty, to z pewnością coś skapnie i dla asystujących mu we wsiadaniu krasnali). Jednak niekwestionowanym świątecznym królem krasnali jest Prezentuś, który tylko z tej okazji wychodzi z przepastnych czeluści szuflandii. I to właśnie on, na swym wielkim prezentowym kufro-tronie wita ludzi przybywających od strony placu Solnego. 

Kryzys wiary w krasnoludki?

Wroclove krasnalami stoi – wiedzą o tym i mali, i młodzi. Niestety, choć to już czwarty z kolei festiwal, to wciąż ciężko mówić o nowej, świeckiej krasnalowej tradycji. 4 festiwale, 3 różne miejsca (rynek, Wyspa Słodowa, Teatr Miejski), 2 różne daty (przypomnę, że pierwsze dwa festiwale związane były z Dniem Życzliwości)... pewien trend jednak daje się zauważyć i miejmy nadzieję, że nie będzie on znów dopasowywany do zmieniającej się ciągle koncepcji rozrywki „miejskiej”.

Niestety, Festiwal Krasnali to wciąż święto w którego planowaniu wciąż zapomina się, że piątek jest dla większości rodziców dniem pracującym, a dla dzieci – dniem szkolnym. Tak więc na piątkową paradę krasnali trafić mogą tylko dzieci z wybranych szkół, a nawet wręcz klas, bo jak wiadomo, nie każdy nauczyciel chce odchodzić od klasycznego modelu zajęć lekcyjnych. Ja też swoją wizytę na tym jakże ważnym dla wrocławskich krasnali święcie musiałem ograniczyć do drugiego dnia.

Gdy przybyłem na miejsce wydarzeń, to co zastałem nie napawało optymizmem. Tak jak małą (w stosunku do zeszłego roku) ilość dzieci i rodziców łatwo powiązać z mało słoneczną pogodą, to zastanawiała ilość stoisk dla dzieci. Trzy czy zapchane cztery namioty (chociaż raczej był to „tłum organizacyjny” bo kilkoro dzieci wystarczało, żeby je skutecznie zapchać), jedno stoisko otwarte do malowania krasnalowych czapeczek (później jeszcze odkryłem, że leżąca na ziemi krasnalowa mapa też ma stanowisko tworzenia instalacji, jednak zazwyczaj nikogo przy nim nie było). Choć oczywiście deszcz (i związana z nim mokra trawa) znacząco ograniczała możliwości ustawienia stoisk, to miało się wrażenie, że deszcz był zamawiany – żeby mieć jak wytłumaczyć się z małej ilości zamówionych stoisk. Do tego deszcz raczej nie sprzyjał dekoracjom – wiszące na drzewach, rozklejające się krasnalowe buty powoli gubiły poszczególne warstwy, niektóre krasnalowe domki zbudowane z wielkim zaangażowaniem uczniów szkół podstawowych też swym stanem przypominały stan wielu dolnośląskich zabytków. A wszystko to po zaledwie jednym dniu użytkowania – ewidentnie widać było brak pielęgnującej ręki gospodarza, który co godzinę-dwie przeszedłby się i przy pomocy byle spinacza i pędzelka podreperowywałby atrakcje swojego podwórka.

Wspomniany deszcz to chyba w ogóle jakiś skażony smutkiem był. Dzieci mało skore do zabawy były, raczej dorośli malowali im czapeczki. Kiedyś wspominałem odorosłych, którzy dzięki dzieciom wreszcie znajdą wymówkę abyzaspokoić niespełnione marzenia z dzieciństwa – no właśnie, momentami tak właśnie to wyglądały gdy znudzone dzieci przyglądały się, co tym dorosłym się tak na starość zdziecinniało.

Ale nauczony doświadczeniem, postanowiłem poczekać. Dać imprezie szansę pokazania się, że nie jest tak źle. I się doczekałem – chociaż słońce nie wyszło zza chmur, to chociaż na scenie się coś zaczęło dziać. Zaczęły się inscenizacje krasnalowych bajek, które w ramach konkursu nadsyłali mieszkańcy Wrocławia. Pierwsza zaczynała się mało optymistycznie...

KRYZYS WIARY W KRASNOLUDKI

I taki właśnie był jej początek. Chociaż nie obyło się bez gagów słownych, to jednak trąciła nutką dekadencji – a właściwie, to nie nutką ale całą arią depresji. Bo ludzie już nie zauważają krasnali, bo nikt w nie nie wierzy, bo żeby nie zostać zdeptane, to tylko po nocy mogą poruszać się po mieście, gdy wielkie ludzie głównie siedzą już w domach. I jak z takiego początku wyjść na optymistyczne zakończenie? Jak widać da się, wystarczy na końcu ciemnego tunelu umieścić małe światełko. Tak małe, jak chociażby dziecko. Bo jeszcze są tacy, którzy zauważają krasnale – a są to właśnie dzieci. A skoro jest nadzieja, to trzeba ją wykorzystać. I potem już poszło – na scenie zagościła radość i wesołość. No i jakże istotna sprawa: wrocławska piosenka reggae (dokładniej – coś z gatunku ragga – ska :) - es que mi gusta!!!

Radość i wesołość zagościła nie tylko na scenie, kryzys wiary w krasnoludki też jakoś tak zażegnany został w realnym świecie – nagle na Festiwalu Krasnali jest dużo więcej ludzi!!! I nie, to nie mój umysł upojony wesołym ska zaczął płatać mi figle, nikt nie rozproszył w powietrzu zakazanych magicznych ziół reggae – to na główny plac festiwalu wróciły rodziny uczestniczące w krasnalowej grze miejskiej. No tak, tylko cztery namioty na krzyż już dobitnie zaczęły pokazywać, że trochę ich za mało na ogarnięcie takiej ciżby ludzkiej. No i wśród tłumów pojawił się marionetkowy król, który sprytnie wykorzystywał rozbawienie dzieci do obcałowywania ich i przytulania... a może było na odwrót, może to te tulenie się i całusy tak rozbawiały dzieci? Ot, taki dziecięco-marionetkowy „hugh's day”, który daje wiele radości :)

Potem były kolejne bajki. Choć pełne pomysłów, choć wciąż wesołe – to już jednak nie umywały się do tej pierwszej. Można było dowiedzieć się, jak i po co powstają brązowe odlewy krasnali, o tym, za co siedzi więziennik (mimo usilnych poszukiwań, do tej pory w żadnym z wrocławskich sądów nie udało się odnaleźć na niego skazującego wyroku), poznać kolejną kosmiczną genezę powstania niektórych wrocławskich budynków – a jednak czegoś zabrakło (rasta - piosenki? :) Widać to było to też po dzieciach – choć wciąż zadowolone, to już mniej niż na poprzednich bajkach.

Krasnale wrocławskie idą na wyprawę o lepsze jutro Festiwalu

I tak jakoś zszedł drugi dzień święta krasnali – niestety, jak już wspomniałem w klimacie kryzysu wiary w kransoludki. Pozostaje pytanie, jak potoczą się jego dalsze losy. Stała lokalizacja pozwoliłaby na utrzymanie stałej infrastruktury imprezowej (najlepiej takiej, jak na FestiwaluKrasnali na Wyspie Słodowej – zamiast nijakich namiotów były wtedy fajne, kolorowe krasnalowe domki) i rozwinięcie skrzydeł imprezie. Tegoroczne doświadczenia mogą być dobrą lekcją jak radzić sobie z atakami skażonego smutkiem i melancholią deszczu. Nic, tylko piękna szansa na stworzenie „happy en... never-ending story”. Czy bardziej swojsko, zgodnie z naszym wzorcem kulturowym być może w mieście „budzi się nowa świecka tradycja”. Z drugiej strony – tegoroczny Festiwal Krasnali ukazuje powolne znużenie organizatorów pomysłem imprezy – a może tylko nieporadność w radzeniu sobie z dającymi przewidzieć się problemami? Czy to próba odwrócenia się od dotychczasowego głównego symbolu promocyjnego miasta, próba pokazania, że „major” wygrał swoją wojenkę o krasnale i zawłaszczył je na własność – a miasto musi ratować się nowym symbolem? Czy Festiwalowi grozi „un-happy end”? Cóż, pozostaje czekać i obserwować – jednak w głębi serca liczę raczej na tą pierwszą opcję.

Nadodrzański smokokrasnal

Miało być o cosplay-walku, który odbył się tydzień temu. Niestety, z relacji zaufanej reporterki-cosplayerki okazało się, że naprawdę nie było o czym pisać. A że od dwóch tygodni żadnego wpisu na blogu nie było, to o szybką pomoc trzeba było poprosić wrocławskie krasnale.

Na szczęście te nie zawiodły, i w przeddzień moich urodzin postanowiły sobie zamieszkać prawie że pod moim blokiem. No, dokładniej jeden z nich, młodzieniaszek zwany Rozkwietnikiem. Spytacie, czemu nazywam go smoko-krasnalem? No spójrzcie sami – mordka jakaś taka gadzia, błona na trójpalczastej dłoni – no zwykłym krasnalem go ciężko nazwać. No i jak na przedstawiciela rodu smoków wrocławskich, tak i on bez akcentów wodnych się obyć nie mógł. A że to jednak mieszaniec z krasnalem, to tym akcentem wodnym od utonięcia się odizolować musiał, i za atrybut odrzański sobie wybrał łódkę. Więc nawet jak z Nadodrza pójdzie się w naszej rzece ochłodzić, to wciąż nad Odrą będzie.

Trzeba przyznać, że buńczuczny ten nasz Rozkwietnik, irokeza na głowie postawił – niby, że symbol młodzieńczej energii i radości, bo go sobie dzieci tak umyśliły. No cóż, jak na razie Nadodrze ze swoimi artystycznymi kramikami zrobiło na nim takie wrażenie, że aż mu mowę odjęło. Zobaczymy, może jeszcze kiedyś opowie co sądzi o dzielnicy, w której odgrywa się akcja niejednego opowiadania czy powieści fantastycznej. 

Wpis dla Małej Mi

Blog ma już ponad 2 lata, a liczba jego fejsbukowych fanów przekroczyła właśnie liczbę 150. I jako iż nie jest to jakaś specjalnie okrągła liczba, to nie byłoby o czym wspominać, gdyby nie osoba, która okazała się tą 150-tą. Czy to ta sama Mała Mi, którą znacie z książek Tove Jansson? Trudno powiedzieć, to chyba jednak znak, że pora znów napisać coś bajkowego przed zbliżająca się falą grozy w której nie obejdzie się bez alienów, predatorów, apokalipsy, bomby atomowej, i jak na każdy dobry horror przystało istot spoza granicy śmierci.

Gorzałek-Opiłek z kolegą

Ale jak już wspomniałem, dla chwilowego uspokojenia atmosfery wcześniej odrobina bajkowego świata. Skoro jednak Mała Mi to osoba niejednokrotnie złośliwa, to i temat na dzisiejszy wpis musiałem wybrać przekorny. Tak więc trafiło na Gorzałka i Opiłka, przedstawianego przez Krzysztofa Piskorskiego w postaci jednego dziwoluda. Ogorzałek-Opiłek, po modernizacji przemysłu mleczarskiego i pozbawieniu nas tak bezcennego produktu jak kwaśne mleko, stał się pracownikiem Winpolu, gdzie tajniki tradycyjnych metod mleczarskich wykorzystuje do produkcji jakże win wrocławskich.

„Gdy znaleźli się na zakurzonym podwórku, dziennikarz wskazał głową pobliski magazyn z szyldem Winpolu.

• I co tam porabiasz? Bronicie tej hurtowni jak twierdzy...
• Jestem teraz kierownikiem – odparł ze śmiechem Miciński. - Kieruję zespołem twoich starych znajomych.

Witek zmarszczył czoło. Jednak w tej samej chwili, jakby w odpowiedzi, z ciemnego wnętrza magazynu dobiegł krzyk:

• Nie tak, Śtokrotka! Ty tempy fajfusie! Ty nawet lać nie umisz prosto!
• Gorzałek Opiłek? - Zdziwił się Witkowski.
• A i owszem. On i cała banda dostali tu angaż. Mnie zaś skapnęła podwyżka i stanowisko kierownicze. Wszystko w nagrodę za innowacje w dziedzinie produkcji.
• Chcesz mi powiedzieć, że...?
• Tak. Krasnale zamiast do mleka sikają teraz do wina.

Dziennikarz skrzywił się z obrzydzeniem.

• Ale... Po co?
• Widzisz, ich mocz to doskonały konserwant. Subtelna mieszanina siarki i różnych kwasów nadaje trunkowi pożądaną długowieczność. No i charakterystyczny siarkowy bukiet, do którego tak przyzwyczajeni są nasi klienci.”Krzysztof Piskorski, Poczet dziwów miejskich, strona 130

Gorzałek Opiłek bezczelnie spogląda w oczy strażnikom miejskim

Oczywiście, hurtownia Winpolu to nie jedyne miejsce, gdzie możecie spotkać Gorzałka-Opiłka. Z zamiłowaniem robi reklamę restauracji Przedwojennej, przed którą z jakimś koleżką ciągle rozpijają wódkę De Luxe. Oczywiście, odważnym trzeba być, aby tak blisko siedziby Straży Miejskiej popijać sobie alkoholowe trunki bez obawy o mandat. Ale oczywiście, i na to wrocławskie psotniki już dawno znalazły sposób. Choć opróżniają coraz to kolejne butelki, to czynią to bez odkręcania nakrętki. Teraz już znudzeni strażnicy nawet nie odwiedzają naszych poczciwych alkoholików, jednak trzeba przyznać, że swojego czasu toczyły się o to burzliwe boje. Jednak nawet dowody sądowe świadczyły na korzyść Gorzałka – choć przedstawiono wiele zdjęć z pochyloną butelką, to jednak za każdym razem widać było, że butelczyna ma założoną nakrętkę. A że na zdjęciach widać coś w kieliszku – a no, stoją biedoty na powietrzu, bez chroniącego ich dachu, to i czasem coś im do kieliszka napada... kiedyś nawet przez pomyłkę sprawa trafiła do jakiegoś zamiejscowego sądu, że jednak akurat tam znali już podobne opowiadania Wędrowycza, to i sąd nakazał strażnikom odpuścić ściganie krasnali, wiedząc że i tak nic udowodnić im się nie da.

Kieliszek Gorzałka Opiłka nigdy nie jest pusty

Ale pamiętaj: choć krasnale mają niespożyte magazyny trunków wszelakich, to jednak pamiętaj: nie próbuj ich nawet spróbować bez wyraźnej zgody Opiłka. Choć rozmiar ich maleńki, niepozorny wręcz, to krzywdę ogromną są w stanie zrobić człowiekowi, co wielokrotnie użyte zostało w celu ochrony miasta: przed geriatryczną mafią, przed neurotycznymi kotami i innymi potworami atakującymi miasto.

• Meldujem się, panie podsyskowniku – zasalutował największy, najszpetniejszy i najbardziej zabliźniony z krasnali.
• Dla ciebie zadanie śpecjalne. Biezes magiewski eliksir i idzies uśpić ludziaków przy zelaznej furcie. Rozumies?
• Ta jeśt! Ale... Panie Podsyskowniku, gdyby mikśtura nie tego?
• Wtedy mozes załatwić śprawe rencnie.
  Stokrotka zatarł dłonie. Wyraz jego twarzy przyprawił Witka o dreszcze.
• Ale, Śtokrotka, bez trupów. Bez trupów.”

Krzysztof Piskorski, Poczet dziwów miejskich, strona 199

A z okazji zbliżających się Walentynek, krótki filmik o tym, jak Mała Mi podrywa włóczykija... Niestety, nie udało mi się go wkleić bezpośrednio pod postem, więc musicie sami go sobie wyklikać.

Krasnale lubią sobie pospać z rana...

Wszyscy szukają krasnala

Zajrzyj krasnalowi do serca

Oprócz Wyścigów Łodzi Smoczych, w sobotę odbyło się także Święto Krasnoludków. Niestety, już po nazwie widać, że choć Wrocław jest miastem krasnali, to urzędnicy z magistratu nie odróżniają krasnala od krasnoludka. I choć sądząc po efektach pieniędzy trochę na promocję Dnia Życzliwości wydali, to nie zaczęli od podstawowej sprawy: rozróżnienia tych dwóch różnych rodzajów małych ludzików. 

Tak więc główną uwagę poświęciłem Wyścigom, nie wypadało jednak nie zajrzeć i do wypędzonych z Wyspy Bielarskiej krasnali. Choć trzeba przyznać, że to akurat na dobre im wyszło. Bo zamiast być na umieszczonej na uboczu wyspie, krasnale zajęły ulicę stanowiącą jeden z głównych ciągów pieszych w centrum miasta. Niestety, strasznie ociągały się ze wstaniem, niczym śpiochy spod hoteli Art czy Patio. Choć niczego nie można zarzucić krasnalom z Inki Pinki, to już gorzej szło tym stojącym chociażby na samym rynku, które to o 11-ej dopiero próbowały dobudzić swą marionetkę mimo iż od 10-tej miały być przecież na nogach. 

Trzeba jednak przyznać krasnalom, że jak co roku nie spoczywają na laurach i nie odtwarzają starych pomysłów, tylko starają się wymyślić coś nowego. Czy jest to lepsze, czy gorsze, trudno oceniać. 

Z jednej strony wciąż miło wspominam paradę z I Dnia Życzliwości, a kolejnych już nie mogłem zobaczyć bo uparcie są robione wtedy, kiedy muszę być w pracy. Z drugiej jednak – poza paradą I Święto Krasnali w ogóle nie istniało. Od II edycji święto rozwijane jest nie tylko o komercyjną galę kabaretową, ale także o dodatkowe atrakcje dla dzieci. W zeszłym roku była to wioska krasnali, w tym roku mnóstwo porozrzucanych na kilkusetmetrowej trasie atrakcji plus główne centrum krasnalowe w Parku Staromiejskim. Tak więc po drodze z rynku do Teatru Lalek można było się natknąć na marionetkę Wielkiego Krasnala, oczywiście na stale przebywające na trasie krasnale jak Syzyfki czy psotni Latarnicy, po drodze stoisko wspomnianych Inki-Pinki na którym można było zrobić sobie własną przypinkę. Jeszcze przed przejściem podziemnych można było spotkać parktourowców (ci to chyba okazali się krasnalimi mistrzami w późnym wstawaniu) aby po przejściu pod ziemią podziwiać magiczne sztuczki z kartami i innymi rekwizytami. Kogo nie bawiły magiczne zabawy z piłeczką ze strony prestigitadora, mógł się dosłownie obrócić na drugą stronę i podziwiać magiczne w zupełnie innym stylu występy amatorów dryblowania. Oczywiście, jak w międzyczasie nie nadepnął na ciebie jaki krasnolud na szczudłach, bo i te kręciły się między tym wszystkim. 

Wstępu do magicznej siedziby krasnali pilnowała kolejna krasnalowa marionetka, tym razem już wielkości naturalnej krasnala, która zaczepiała chyba każdego przechodnia, odwracała uwagę każdej napotkanej osoby. Bo przecież zamiast iść do parku można podziwiać próżną gwiazdę jeszcze sprzed parku... Ludzie jednak swój rozum mają, i jakkolwiek marionetka by nie była ciekawa, to i tak trzeba sprawdzić, jakie to jeszcze atrakcje przygotowali organizatorzy. A w parku... niczym grzyby po deszczu wyrosła prawdziwa krasnalowa wioska, pełna kolorowych chatek, ozdabianych każda na inny sposób. Były kotyliony, były kwiaty i skuszone nimi kolorowe motyle, były wreszcie liściaste domki, które niczym drzewa obrosły liśćmi. A że jesień już się zbliża, to i niektóre liście powoli nabierały kolorowych barw. 

Były konkursy, gry i zabawy dla dzieci, były warsztaty lepienia z gliny, była możliwość zajrzenia krasnalowi do serca i pogrzebania w nim (i jeśli ktoś to robił umiejętnie, to krasnal się uśmiechał, jednak gdy ktoś to robił niezbyt udolnie, to wzbudzał swymi próbami straszny gniew Wielkiego Krasnala). Co jeszcze – nie wiem, bo przecież trzeba było szybko wracać sprawdzić, czy smoki nie wypiły nam całej Odry.

Krasnalowa nauka chodzenia

Krasnalowe opowieści z dreszczykiem

Zanim pierwszą setkę bajań o Wrocławiu Fantastycznym zamknę, do krasnali wrocławskich postanowiłem wrócić a i legend (czyli fantastyki najwcześniejszej) choć trochę poopowiadać. A okazja ku temu wspaniała, bo na wycieczkę z dreszczykiem tropem krasnali się załapałem. Tak więc dziś z wami się podzielę legendami, które mi krasnale najstarsze opowiedziały.

O skąpej przekupce sukno sprzedającej             

Wieki temu była sobie przekupka, co w przejściu garncarskim sukno sprzedawała. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że choć przy odmierzaniu materiału oszukiwała, to najwięcej klientów miała. Skoro nie jakość sukna najwyższa, skoro nie ceny najniższe, to jakoż by oszustka tylu klientów wiernych miała? Ani chybi czarownica… pomarkowali się handlarze z innych stoisk, i czym prędzej na nieuczciwą przekupkę się zmówili i zamach na nią poczynili. Tak więc oszustkę zabili, a ciało jej na cmentarzu, tuż za bramą dziś Jasiem i Małgosią zwaną pochowali. I chodził codziennie, a co noc właściwie,  tamtędy strażnik, który pilnował, aby hieny cmentarne grobów nie rozkopywały i zakopanych bogactw z grobów nie kradły. I gdy północ nastała, pierwsza po zabiciu przekupki, grób jej się otworzył, a mara całun pośmiertny odrzuciła, po czym na dawne swoje stoisko się udała, aby tam przez godzinę sukno odmierzać, choć nikt odmierzonych materiałów nie kupował. I gdy godzina minęła, zjawa do grobu wróciła, całunem się okryła a wieko za nią się zamknęło.

I powtarzała się historia co noc, i co noc zjawa oszustki na straganie materiały odmierzała, aż strażnik ze zjawą walczyć postanowił. Tak więc gdy mara z grobu powstała i na stragan się udała, ukradł strażnik jej całun, po czym na wieżę uciekł. Aby jednak upiór za nim nie podążył, przed wejściem na wieżę kościoła krzyż namalował. Gdy zjawa ze straganu wróciła, stroskała się strasznie brakiem całunu, jednak dzięki mocom swym eterycznym od razu zmarkowała, gdzie całun się znajduje, i ku bramie wieży się udała – tu ją jednak znak krzyża odrzucił. Gdy więc nic innego jej nie zostało, zaczęła zjawa po murze się wspinać. Strwożył się strażnik niemiłosiernie, lecz gdy już zjawie dwa piętra tylko do strażnika brakowało, wybił zegar godzinę pierwszą, a zjawa spadła z wieży na ziemię. I choć zjawa nie dosięgła strażnika, wystraszył się on tak strasznie, że z tego strachania zszedł z tego świata. Tyle pożytku z czynu jego, że duch nieuczciwej przekupki już nigdy mieszkańców Wrocławia nie straszył.

O duchu szewca, co bez butów chodził

Tak się i w średniowieczu zdarzyło, że szewc targnął się na swe życie, dziurę w gardle sobie robiąc. Choć współczesne doktory i takie sztuki robiąc życie ratując, dychotomią to nazywając, tak jednak w tym przypadku do śmierci okrutnej czyn ten doprowadził. Jako iż jednak samobójstwo w czasach owych za grzech ogromny uważano, chować samobójców nie chciano, musiała żona szewca skłamać, że zgon z przyczyn naturalnych nastąpił, aby ciało na cmentarzu pochować było można. Tak więc niewiasta poczyniła.

I szewca na cmentarzu pochowano. Jednak nocy pierwszej po pogrzebie, po mieście duch jakiś krążyć zaczął, atakując przechodniów i dziury w gardle im wycinając. I niejednego niewinnego człowieka zabił, aż nieuczciwa niewiasta pomiarkowała co poczyniła. Tak więc ku rajcom miejskim pogoniła, do swego kłamstwa się przyznając. I wezwali rajcy grabarzy, aby grób otworzyli. I oczom ich ukazał się trup szewca, z dziurą w gardle samemu poczynioną, trup wciąż nie zepsuty, jakby wczoraj ledwo pochowany. I jedyne, co dziwnym było, to nogi do kolan już starte, jakby szewc bez butów co noc po mieście chodził. I wyciągnięto ciało z trumny, a następnie zgodnie z katolickim zwyczajem jak samobójcę spalono, a od nocy następnej nie zdarzyło się, aby duch jaki przechodniom dziury w gardłach po nocy robił.

O koniach, co na strych wchodziły

A zdarzyło się zemrzeć żonie kupca bogatego, tak bogatego, jak cały Wrocław bogatszego nie widział. I zawezwał on medyków najznamienitszych z miasta całego, i znachorów, i konowałów wszelakich, i każdy ręce w bezsilności rozłożył, bo nie znał wtedy nikt stanu śpiączką zwanego, a który niewiastę ową zmorzył.  Takoż więc ciało w grobie pochowano dnia jeszcze tego samego, jednak pokrywy nie zasłonięto aby dusza ku niebu uciec swobodnie mogła. I wybudziła się niewiasta owa ze śpiączki po nocy, i z grobu powstała, i nie wiedząc co się dzieje, ku domowej siedzibie kroki swe skierowała. I gdy kołatką do drzwi załomatała, służąca ją rozpoznała, jednak wystraszona drzwi nie otworzyła jeno pana swego wezwała. Ten jednak słysząc, że żona u wrót jego się pojawiła, przecież pół dnia temu za zmarłą uznana, rzekł jeno „To niemożliwe”. A gdy służka przy swej opinii się upierała, to stwierdził jeno, że bardziej prawdopodobne, że konie wszystkie ze stajni na strych domu jego wejdą a przez okna głowy wysuną. I zdziwił się nagle, gdy na schodach przy pokoju kroki koni zakutych usłyszał, jakby na strych się udających, a chwilę później zza okien rżenie ich usłyszał, jakby konie wszystkie zza okien strysznych rżały. Dopiero wtedy uwierzył, że to żona jego u bram stoi i wpuścił ją na pokoje, rady wielce z ucieczce od śmierci żony jego.

Tą legendę na koniec przytaczam, gdyż jakże bliska ona sercu memu – gdyż rzeźba ją upamiętniająca na Szewskiej ulicy stoi. I choć rzeźba ta w swej formie oryginalnej straszliwie wielkich emocji artystycznych nie budzi, to jednak o dziwacznym Śfinsterze z Gorzowa przypomina, przez tegoż samego autora wyrzeźbiona.

I tylko zdjęć brak, bo mi te zjawy, upiory i potwory tak kartę ze zdjęciami wystraszyły, że tak się wystrachała, że z nikim gadać nie chce, nawet z komputerem, i nie chce mu przekazać, jakie to piękna na tych zdjęciach były.

Krasnale grają w chowanego ze... Słońcem!!!

O wrocławskich krasnalach pisałem już nieraz. O tym, że huncwoty ciągle podkradają pierogi, łażą po lampach, kwiaty kwiaciarkom z placu Solnego na właściwy Rynek podkradają... o nakłonieniu Papy Smerfa do rozróby pod Grunwaldem nie wspominając. A jednak psotniki zrobiły coś, czego nikt by się nie spodziewał. Z planety Ziemia przeszły na komiczny poziom zabaw – do swoich psikusów angażując nawet Słońce. I choć zabawa pozornie niegroźna, to jednak gdy nasza ognista kula zaczyna zabawiać się w chowanego, to już przyjemne nie jest. Szaro się robi, zimno – a o polskiej złotej jesieni można jedynie pomarzyć.

Jednak kto dołki kopie, ten sam w nie wpada. Psoty ze Słońcem, choć zabawne dla wrocławskich krasnali, odbiły się na ich największym święcie – Festiwalu Krasnoludków. Więc oprócz zapowiedzianej przez meteorologów chmury magicznego pyłu dołączyły chmury deszczowe. Na nic starania skrzatów, na nic praca krasnali. Choć na Wyspie Słodowej niczym na wiosnę rozkwitły budki skrzatów, to nastrój zdominowały zimno, deszcz i szarość. Już nie raz przekonałem się, że żadne farby ani żadne nastawy aparatu nie zrobią tyle, co dobre światło. Gdy tylko słońce schowa się za chmury, wszystko staje się bardziej szare. A trzeba przyznać, że słońce co rusz chowało się za chmury. I czasem dla zabawy tylko na chwilę, aby za chwilę rozbawić świat pięknymi kolorami – jednak częściej znikało na dłużej. Co gorsza deszcze sprawiły, że na Wyspie Słodowej raczej nie było tłumów. A to oznaczało, że... mniej dzieci odwiedziło Krasnale. A przecież tak się przygotowały na zabawy z dziećmi... i tylko to Słońce popsuło wszystko. Ale czy to Słońce było winne, że podobnie jak dzieci, i jak krasnale, bawić się chciało? A przecież chowany to taka fajna zabawa.

Co dziś czułem, odwiedzając wioskę krasnali? Z pewnością nie tylko pogoda sprawiła, że zabrakło mi zeszłorocznej radości demonstracji na rzecz uwolnienia Więziennika. Zmęczenie, smutek, melancholia... to wszystko kojarzymy właśnie z jesienią. No i sam fakt, że na tegoroczną demonstrację nie zdążyłem – z pracy nie dało się wyjść wcześniej. Po zeszłorocznym festiwalu już wiem, że to główna atrakcja.Bez demonstracji – cały Festiwal Krasnoludków ogranicza się do paru drobnych zabaw dla dzieci. Ot, parę kolorowych bud w których dzieci znajdą jakieś drobne atrakcje – stoiska, które dla miejskich dzieci może i są „czymś nowym”, jednak na wielu polskich wsiach są wciąż życiem powszednim. Taka drobna atrakcja na trasie spaceru... no, wspomniałem o kolorowych budach. Z pewnością dodawałaby kolorytu szarej Wyspie Słodowej. Ale przecież, jak już wspomniałem, wrocławskie psotniki namówiły Słońce do zabawy w chowanego. A to zachowywało się jak dziecko które nie zauważyło, że zabawa się skończyła. Chowa się, chowa, jedynie momentami wychyli się z ukrycia wątpiąc, czy inni się bawią. A potem na wszelki wypadek się z powrotem chowa. W normalnej zabawie szukający prędzej czy później znajdzie chowającego się – i wtedy ten się ujawnia. Ale skoro inni członkowie zabawy się rozeszli, to kto ma odnaleźć chowające się Słońce i powiedzieć że pora się pokazać? No cóż, jedyna szansa na poprawę pogody to chyba „pobite gary”...

 Jesień to także nostalgia – przecież I Festiwal Krasnoludków to właśnie moja pierwsza impreza masowa na wrocławskim rynku. A skoro już zaczęliśmym to wkrótce dalsze odcinki sentymentalnych wspominek... Zamek w Leśnicy, Wieża Ciśnień, Pociąg do Nieba... zobaczymy co jeszcze...

Psotliwe krasnale wrocławskie



Florianek

Pisząc o Wrocławiu, nie da rady nie napisać o wrocławskich krasnalach. Ot, takie małe rzeźby postawione kilka lat temu po raz pierwszy... i od razu podbiły serca zarówno wrocławian, jak i turystów. I teraz gdzie się nie obejrzysz, to ludzie bezdurnie ganiają za tymi stworkami. Postawią gdzieś jednego – i już co drugi artykuł na blogach i w prasie to o nim.

Syzyfki - one pierwsze mnie poznały

Początkowo chciałem poświęcić im oddzielny dział, i co tydzień-dwa opisywać kolejnego. Temat popularny we Wrocławiu, więc zapewne szybko wzbiłyby się statystyki bloga. Przeszło mi, gdy zobaczyłem mapkę krasnali – jeszcze z dużym napisem, że nowa, „Aktualna. Zawiera 197 krasnali.” No i wtedy mi przeszło – bo nawet umieszczając co tydzień jednego, to opisanie każdego zabrałoby mi cztery lata i zdominowałoby Wrocław Fantastyczny. Nie wspominając, że przez 4 lata nie wiadomo ile by powstałoby nowych – a trzeba przyznać, że tempo ich namnażania się rośnie coraz szybciej. Może właśnie to chciały mi powiedzieć, jako pierwsze ukazując się syzyfki – że sam skazałbym się na syzyfową pracę?

Życzliwek. Źródło: TerazWroclaw.pl

Wejścia do krainy King-Sajzu 
pilnuje ciągle Śpioch

Teraz traktuję je zupełnie inaczej – nie uganiam się za nimi, nie szukam ich specjalnie. Ot, idzie sobie człowiek spokojnie na spacer – a tu spotka nową krasnalową twarz, a tam go zawoła stary znajomek, a to z kolei jakieś maleństwo ciągnie go za rękaw. Ot, taki miły akcent w codziennym nawale szarej rzeczywistości. Nawet w którymś momencie pomyślałem sobie, że skatalogowanie ich wszystkich odebrałoby to raczej nie był dobry pomysł – bo tak czuję, że gdybym poznał już wszystkie, być może Wrocław straciłby swój sens? Nie, lepiej poznawać je tak po trochu, powoli, niż jednorazowo obedrzeć je z tajemniczości.



Klucznik

Pożarki biegną  dziewczynce
na pomoc

 Cóż sprawia, że od razu wszyscy je tak polubili? Czyżby ta ich radość i skłonność do zabawy? Bo trzeba to powiedzieć, że psotliwe są straszliwie. A to łażą po słupach, a to do rewolucji jakowejś namawiają, a to motorami się rozbijają, pierogi z baru podbierają, w wodzie się taplają, gołębie ujeżdżają. Jeden, to nawet zakosił dwie nitrocelulozowe rolki z pobliskiego kina i zrobił z nich rower. Niektórzy mawiają, że to rolki z dwoma kolejnymi odcinkami gwiezdnych wojen, inni mówią o Star Treku, jeszcze inni wspominają o drugich częściach seksmisji i kingsajzu... no cóż, jeśli chcecie się przekonać, to musicie go sami złapać, jak na razie chyba jeszcze nikomu się nie udało, co jest ogromną stratą dla światowej kinematografii fantastycznej. 

Gazownik

Ostatnio nawet krasnale zbuntowały się przeciw próbie przywłaszczenia sobie ich przez dawnego opozycyjnego działacza, więc podłożyły bombę pod sąd, w którym właśnie miano decydować o tym czy są plagiatem, czy oryginałem.

Chrapek poszedł spać
po całym dniu męczących psot

Niektórym dane jest spokojnie odpocząć po całym dniu (albo też nocy) brykania, inne mają mniej szczęścia, tak więc wśród krasnali znajdziecie też krasnale niepełnosprawne, jeden z kolei się doigrał i po dziś dzień siedzi za kratami. Choć mawiają, że w zeszłym roku próbowano go uratować od kary w ramach Dnia Życzliwości, jednak nie tak prosto zerwać magiczne kraty i kajdany...

A Więziennik dostał karę za swe psoty