Predator z łukiem kontra Alien

Łup, łup, łup.. nieznośne dudnienie dobija się do głowy. Pomyślałbym, że to tupot różowych słoni tańcujących po nadmiernie czułej głowie, ale to dudnienie jest zbyt realne – wibrujące od basów powietrze porusza się w sposób dający się zauważyć nawet okiem. Któż to tak niemiłosiernie wali o godzinie piątej nad ranem.. uuups, znaczy się o 10 nad ranem, taka drobna różnica. Mimo wszystko, daliby pospać zmęczonemu człowiekowi.

Dudnienie chyba nie zamierza ustać, więc zwlekam się z łóżka i zaspany otwieram drzwi, aby ujrzeć tam... dwójkę wojskowych. No żesz, przeniesiony do rezerwy bez odbywania służby wojskowej, wszystko oficjalnie, rozporządzeniem Ministra Obrony Narodowej, za studia, a tu mi wojskowi spać nie dają? Ki diabeł... i jeszcze bełkocze.

• Ubieraj się, i to migiem, i tak już jesteś spóźniony.

Że niby co, gdzie, jak? Że niby coś podpisywałem? No ale fakt, podpis tak jakby mój. Widać armia wróciła do pradawnych zwyczajów. No tak, było miło, było za darmo, a jak już człowiek odurzony alkoholem myślał tylko o tym, skąd wziąć więcej, to pewnie po staremu, zafundowali kolejną gorzałkę za mały podpis. Ech, żebym i ja się tradycyjnie zachował, trzy krzyżyki i po sprawie, i niech mi potem jakiś biegły sądowy udowadnia, że to moim charakterem pisma. Ale nie, wyższe wykształcenie zobowiązuje, toż nie wypada, no i się człek durny podpisał jak w dowodzie. Ech, masz ci los...

Będę Predatorem, będę predatorem

Ukryty snajper

Więc się ubrałem. Potem... wszystko samo się podziało. Znaczy się, wzięli mnie za barki, ściągnęli po schodach i wcisnęli między siebie do jakiegoś miniaturowego autka. Ściśnięty między dwoma drabami na tylnej kanapie samochodu raczej nie projektowanego na pięć osób poczułem ulgę gdy auto się zatrzymało gdzieś w lesie.

• Bierz to, i na strzelnicę.

Że niby co? Łuk i kołczan? No rozumiem, że nasza armia to zbyt bogata nie jest, ale na beryle to ich jednak stać... a w ogóle, to żaden z mundurowych nie miał orzełka na czapce. Więc jaki diabeł.

Na strzelnicy wszystko się wytłumaczyło. Znaczy, nie samo się, sierżancina jakiś wyjaśnił. Że niby Obcy, Alien znaczy się, wylądował we Wrocławiu i teraz trzeba wysłać armię predatorów żeby go dorwać i zaciukać. No dobra, że wylądował to wiem, u Wartaczy pomieszkuje bo na mieszkanie go nie stać, ale żeby mnie za Predatora brać? Już pal licho moją sylwetkę, ale maskować to ja się tak doskonale nie umiem. Auuuć... acha, że mam siedzieć cicho? I że ten predator to taka ściema, to taki płaszcz-niewidkę miał i zwykły żołnierz był? No, w sumie ostatnio coś amerykanie pobrzdąkiwali że taki mądry kamuflaż wymyślili, a tu patrz, dwa miesiące później trzymam to we własnych rękach. No cóż, pozostawię mi zaśpiewać prawie jak Liroy: Będę predatorem, będę predatorem... jak się łuku używać nauczę, scoobie doo ya, będę predatorem...

Chłopy, po naszemu, to TAK oznacza się apteczkę, zrozumieli?

No dobra, odprawa i krótkie wyjaśnienie zasad. Generalnie, to nie ma co liczyć na liczne łupy z kłów Obcego, bo jak na razie to przyleciała sama królowa, tyle że trochę ludzi zdążyła sobie zarazić i opanować kilku ludzkich osobników. Więc trzeba trochę polatać po lesie z łukiem niczym jakiś elf ze śródziemia i pozabijać tych opętanych. Bo egzorcysty to akurat nikt z zebranych nie oglądał, a Pilipiuk to nigdy nie chciał opisać szczegółów technicznych pracy Wędrowycza. No to poubijać... 5 strzał, kawałek linki i jakiś wygięty pałąk ma wystarczyć? Aha, gostek naprzeciwko ma tyle punktów wytrzymałości, ile mu na kartoniku napisali. Za każdy trafiony strzał mam 5/4/2 punkty, Aha, strzały w czarne się nie liczą. Znaczy się, jak hitlerowca postrzelę w hełm, to strzała nie przebije mu tej twardej nazistowskiej stali z jakiej robili swoje nocniki. No, chyba że ktoś ma strzałę z ładunkiem nuklearnym w grocie, ale żadnego skośnookiego z Korei nie zauważyłem w pobliżu.

Apteczka zdobyta

No dobra, za każdy trafiony strzał 5/4/2 punkty i jak sobie wystrzelam więcej niż on ma, to jest martwy. Jak nie, to on mi zada jedną ranę, 5 ran możliwych i zgon. Znaczy, jak zabiję mniej niż pięciu wrogów, to ginę ja. No, chyba że jakieś trofeum zdobędę, po naszemu apteczkę, to mi się jedna rana zasgoi. Jak w jakiejś gierce komputerowej... Rany i trofea liczymy na mecie, więc nie dziwić się marszom zombich mamroczących pod nosem „TROFEUM.... TROFEUM” zamiast „mózg, mózg”. No, trzeba przyznać, oryginalne, zombiak który mamrocze coś innego niż mózg to już coś nowego w fantastyce. Może być ciekawie.

Po odprawie w teren. Jest pierwsza ofiara. Strzała w rękę, naciągnąć na tej lince... auuuuć!!! moja noga!!! Żeby samego siebie postrzelić... ale na razie rany nie mam, nikt nie zauważył. Strzała też nie złamana, więc da się użyć ponownie. Drugi strzał... oj, do nieba to chyba trafię tylko jak św. Piotr ze strachu się przed moimi strzałami schowa, bo zamiast w tego buraka naprzeciwko, to Panu Bogu w okno trafiłem... dobrze, że ten gościu za mną wszystkie swoje strzały w barana wpakował, to się oszuka, że połowa to moje.

Trafienie w nóżkę się nie liczy

I tak się człowiek pałęta przez ten las, pałęta, obcego to wbrew obietnicom żadnego nie ma, same ludziki oszalałe, co to w obronie własnej kolega za mnie powystrzelać musi... a tu jak coś nie błyśnie po oczach! No, jak radar na ulicy prawie, ale że niby co, Rostowski to już po lasach pieszych ściga za nadmierną prędkość? Gdy oślepione oczy wzrok odzyskały, okazało się że jest gorzej niż myślałem. Pal licho sam radar, ten i tak nie dożyje jutra jak te ładunki wokół wybuchną, no ale właśnie... ładunki wybuchowe... radar to miał tylko wykryć, że ktoś się zbliża i rozpocząć odliczanie. Więc nie ma już czasu na strzelanie sobie w stopy, trzeba załatwić radar i detonary w ciągu 30 sekund, zanim wybuchną. O dziwo, wszyscy zamiast ratować sobie życie, to pierwsze co walą w znienawidzony radar, a dopiero potem strzelają rozwalając detonary. Jakieś traumatyczne wspomnienia związane z radarem wszyscy mają, czy co? Jakaś epidemia fotoradarów zżerających portfele, czy co?

No dobra, idziemy dalej. Zabitych wrogów już tyle, że jakby za każdego robić nacięcie na łuku, to by się łuk rozleciał, na szczęście tałatajstwa robi się coraz mniej. Gdzieś z krzaków dobywa się trzask, jakby ktoś strzaskał skorupkę jajka. Że niby co, jakiś szalony druid... ups, to nie ta bajka, znaczy się jakiś szalony ekolog sobie jajecznicę robi w lesie? W ŚRODKU ZIMY??? A nie... gorzej... jaja, wyglądające dokładnie tak samo jak w filmie Ridleya Scotta. Po trzy na każdego, każdy musi rozstrzelać swoje. Jak nie, to ma pecha – widziałem jak wyklute właśnie obce wpełzał w brzuchy nieszczęśników, aby tam przygotować się do kolejnej fazy rozwoju... brrr, okropne, ale jak mawiają „bo to jest wojna, rzeź i rąbanka”.

Raz, dwa, trzy, zarażony jesteś ty...

Tymczasem udaje się przebić do drugiej bazy. Tam już pełno oficerków, sierżantów i innych drących się na wszystkich kaprali. Aha, odnaleźli Królową. Każdy ma uzupełnić do pełna kołczan i zaraz wyruszamy do walki z główną sprawczynią. Ale najpierw posiłek. Każdy obowiązkową porcję grochówy i pączka, że niby po tym można się pozbyć zarażenia po tych paskudnych jajach. Mnie co prawda nic nie zaraziło, ale grochówa wyglądała znakomicie (tak też zresztą smakowała), to co ja się będę sierżantowi sprzeciwiał – najadłem się, nawet po dolewkę poszedłem, to i może mnie sierżant do medalu przedstawi, że niby taki posłuszny żołnierz.

Wojna to będzie straszna bo czas nas będzie chciał zniszczyć...

… lecz nam się uda przechytrzyć go, jak śpiewali przy jakimś ognisku. No, poza tym, że nie czas, a Królowa była naszym wrogiem. Czarna, paskudna, chyba z wodogłowiem jakiś, ale tak to już wszystkie obce mają. Ktoś tam sugerował, że to mózg taki wielki, ale gdzie tam, głupie to, jakby ptasi móżdżek ledwie miały. Te nieliczne mądrzejsze już dawno siędogadały z mieszkańcami naszego fantastycznego miasta, reszta jak widać próbuje zdobyć Wrocław. I trzeba przyznać, że taka Królowa to bestia straszna, samym swym wrzaskiem człowieka unieruchamia prawie równie skutecznie jak bazyliszek. No właśnie, prawie robi wielką różnicę, więc od wykrotu do wykrotu, szybki podbieg, ukrycie się za załomem, szybki strzał i... powtarzamy tak w kółeczko. Zaczynamy 70 metrów od potwora, kończymy... jak potwór padnie, najlepiej nie na nas bo przygniecie. Trzeba przyznać, że nie było łatwo. Oprócz tych, co dali się zarazić niedoszłej jajecznicy, to jeszcze wielu zginęło w walce z Królową. Wielu też jednak przeżyło, więc jak przyszło do dzielenia się łupami, to okazało się, że każdy chce potworowi wybić kły i zrobić sobie piękny naszyjnik z zębów potwora. No, to nawet po jednym na każdego z nas by nie wystarczyło, tyle luda zostało. Problem rozwiązał sierżancina który stwierdził, że on tu jest najwyższy rangą, więc on wydaje rozkazy, a te są takie, że naszyjnik należy się jemu. O nie, niedoczekanie boskie, sam nawet jednej strzały na cięciwę nie założył, a teraz ma sobie nasze łupy przywłaszczać.

Król może i jest nagi,
ale królowa to z pewnością jest martwa

Jedno trzeba mu przyznać, że doskonale nas pogodził: wszyscy zgodnie chcieliśmy mu spuścić porządny wojskowy wp...ol. I co nas powstrzymało? A no akurat on miał chłopina beryla, to gdzie nam z łukami podskakiwać do niego? Ale taką wojnę to ja chromolę, jak sobie nawet naszyjnika z zębów bestii nie można zrobić... zerwałem z szyi nieśmiertelnik, ciepnąłem go na bardziej zmasakrowanego gościa, jeszcze mu zębów trochę powyrywałem (nie, nie żeby sobie zrobić naszyjnik z ludzkich zębów – żeby nie doszli po karcie dentystycznej że to nie ja jednak byłem) i niech sobie mnie wypisują z tej swojej śmiesznej armii... ale ten płaszczyk-niewidka to jeszcze może się przyda, może gdzieś trzeba będzie robić za predatora w obronie miasta?

A jakby ktoś chciał wiedzieć, o co naprawdę chodziło, to zapraszam na stronę Centrum Łucznictwa Tradycyjnego i poczytania o II Osobliwościach Łowiectwa zimą.