Odrobina koloru wśród codziennej szarości

6 stycznia już chyba zawsze kojarzył mi się będzie z zimnem i wilgocią. Nie takim porządnym,lodowatym wręcz zimnem śnieżnej zimy, ale takim paskudnym, przenikającym gdy temperatura ciut wyższa od zera napełnia powietrze przeszywającym ziąbem wilgoci, dopełniającym psychicznego chłodu wszechotaczającej szarości brudnych bloków i kamienic. Tak było dwa lata temu gdy pisałem pierwszą notkę na bloga, tak było rok temu gdy przyszło mi zobaczyć pierwszy orszak trzech króli, tradycji stało się też zadość też i w tym roku.

Że jednak Święto Trzech Króli to data znamienita dla bloga, to i w tym roku tradycji stać się musiało zadość i Orszak Trzech Króli trzeba było odwiedzić. Więc mimo pogody diabelsko podpowiadającej „zostań w łóżku, zostań w łóżku” stawiłem się przed południem na wyspie piaskowej, skąd ruszał orszak.

Jak co roku, orszak rozpoczynały zarówno diabły próbujące skłonić ludzi do zejścia na złą drogę, jak i anioły pilnujące porządku. Jednak wyposażone w nowiusieńki sprzęt (klasy o wiele wyższej niż rok temu) tak skutecznie tego porządku pilnowały, że diabły praktycznie zaprzestały swej agitacji. Ledwie jakie niedobitki się pojawiały na wyspie przed rozpoczęciem orszaku, a i w trakcie działalności diabłów zbytnio nie dawało się zauważyć. Gdzie tylko pojawiała się mała chociażby grupka zbuntowanych aniołów, zaraz rozganiana była przez oddziały prewencyjne ich prawych braci, a do jakiejś większej bójki chyba tylko raz doszło, na Placu Dominikańskim. No cóż, w tym roku przewaga aniołów była wręcz miażdżąca, i tylko gdzieniegdzie zauważyć się dawało czujne oko szpiegów Lucyfera, skrzętnie dokumentujących każdy najmniejszy grzeszek maluczkich nowoczesnym sprzętem fotograficznym.

Oczywiście, orszak to nie tylko diabły i anioły. Niestety, sam orszak skutecznie zasłaniany był przez grupkę namolnych fotoreporterów, nie umiejących swych zdjęć zrobić w sposób dyskretny. Zresztą, zrozumiałbym jeszcze nadmierne zapamiętanie w walce o naj, naj, naj-zdjęcie, jednak już przemieszczając się można przecież było dyskretnie usunąć się na bok czy podbiec szybko, a nie w tempie orszaku ślamazarzyć się przed nim udając główną gwiazdę orszaku.

Orszak to oczywiście pochód Trzech Króli niosących swe hojne dary nowonarodzonemu Królowi Niebieskiemu. Niestety, w tym roku wielbłądy zbyt zajęte były obowiązkami macierzyńskimi by godnie przewieźć naszych mędrców, magami też zwanymi. Niestety, król wieziony na koniu niżej ponad tłumem się unosi niż ten sam król niesiony przez wielbłąda, więc i ich splendor gdzieś się zawieruszył i sami stali się częścią kolorowej ciżby.

Tak więc w tym roku, w orszaku zdecydowanie królowały anioły, ze swymi nowymi, dłuższymi, bardziej lśniącymi mieczami. Jednak czy ich buta oraz zdecydowanie pacyfistyczne podejście (bo od kiedy mizerykordia jest mieczem, i to na dodatek długim?) nie sprawi, że dołączą one do grona zbuntowanych aniołów? A gdy poddani Lucyfera znów staną się poważnym zagrożeniem dla Sług Pana, to na ziemi znów rozpętają się wojny diabłów z aniołami...