Dali we Wrocławiu

Salvador Dali, Koń trojański

Rzeźba Salvadora Dali’ego już dawno temu przyjechała do Wrocławia. Wiele lat stała w Arkadach Wrocławskich, gdzie służyła za czasozaginacz dla wszystkich klientów galerii handlowej. Gdy powstał Sky Tower, przeniesiona została na miejsce docelowe i teraz wita wszystkich klientów kolejnej galerii.  I choć sama już ta rzeźba tak znakomitego artysty stanowi ogromną atrakcję dla miasta, to myliłby się ten, kto myśli że na tym kończą się powiązania surrealisty z Wrocławiem.

Choć to ledwie powiązanie tymczasowe, to zdecydowanie nie można pominąć wystawy grafik Salvadora Dalego w Centrum Kultury Zamek w Leśnicy. Choć najbardziej znane dzieła tego artysty to wielkie obrazy i rzeźby, to wystawa przedstawia zdecydowanie dzieła mniejszego formatu, choć wcale nie mniejszego kunsztu. Przedstawiane tu grafiki to głównie ilustracje do książek. I choć początkowo Dali wzbraniał się przed litografią jako techniką zbyt „mechaniczną”, odbierającą sztuce jej duszę, to po prezentowanych dziełach widać, że później artysta nie dość, że nie wzbraniał się przed stosowaniem tej sztuki to wręcz odwrotnie, wpadł w twórczy szał równie wielki, co przy technikach malarskich czy rzeźbiarskich.



Salvador Dali, Horseman



Trzeba też przyznać, że i dobór ilustrowanych książek bliższy jest fantastyce niż mędrca szkiełku i oko. Opis wystawy na stronach Zamku rozpoczyna Don Kichote – zbłąkany, a właściwie raczej szalony rycerz, w której to książce Cervantes przy pomocy walk z wiatrakami i stadami owiec alegorycznie przedstawia walkę ze złem.

Hiszpański szlachcic przemierza świat w poszukiwaniu przygód, walczy z niesprawiedliwością i ceni to, co piękne i prawdziwe. Ideały i bujna wyobraźnia sprawiają, że stada owiec to dla niego hordy wrogich armii, a wiatrak zamienia się w przerażającego olbrzyma. Don Kichote – bohater powieści Miguela de Cervantesa, to postać znana dziś każdemu.  Utożsamiany z romantycznymi wzorcami, heroizmem i nieustępliwością, a przede wszystkim walką wybujałej fantazji z racjonalnym rozumem,  stanowi bezdyskusyjny topos w literaturze i sztuce.

Cytat z opisu wystawy na stronach CK ZAMEK

 



Salvador Dali - Koń wiosenny



Widać Dali lubił podróże na pograniczu szaleństwa (a przynajmniej ich literackie odpowiedniki)  bo kolejną zobrazowaną przez niego książką staje się   „Boska Komedia” Dantego Alighieri. I choć książka opowiadająca o wędrówce przez Piekło, Czyściec i Raj jest pełna fantazji, to autor nie odtwarza wiernie poszczególnych pieśni, ale pobudza swą wyobraźnię do scen jeszcze bardziej surrealistycznych. I tu nie kończy się granica jego wyobraźni, bo kolejnym zobrazowanym przez niego dziełem staje się Biblia.

I nawet tak prozaiczna tematyka jak konie, w jego wykonaniu przestają wyglądać tak, jak w otaczającym nas świecie. I nawet nie mówię tu o dobranej kolorystyce, jak chociażby róż czy zielono zabarwiona żółć, lecz o sposobie malowania. W czasie gdy większość malarzy malując swe dzieło tworzą kolor podstawowy przedmiotu, na nim nakładając kolejne coraz ciemniejsze warstwy cienia, tak u Dali’ego daje się zauważyć tego odwrotność – na kolor bazowy nakłada coraz to kolejne warstwy światła. I choć artyście trzeba przyznać, że plamy światła pojawiają się dokładnie tam, gdzie pojawiają się one w realnych modelach, to jakże odmienne podejście do tematu daje zaskakujący wynik, a przedstawiany koń wygląda nad-realistycznie i fantastycznie, choć nie ma w nim żadnych elementów nie odpowiadających realnemu koniowi.

Gdyby próbować wyróżnić cechy charakterystyczne wszystkich zaprezentowanych dzieł Dali’ego, początkowo trudno w ogóle mówić o podobieństwach. Jedne – pełne surrealistycznych kształtów i postaci, inne nierealne ze względu na swą  kolorystykę, a tuż obok nich postaci pozornie całkiem naturalne. Trudno mówić o jednym stylu tworzenia, bo obok „wirującej kreski”, obok „malarstwa pociskowego” znajdujemy klasyczne malarstwo pędzlem, obok obrazów prawie pustych i pełnych tła znajdujemy grafiki szczelnie wypełniające obszar całego dzieła. Jednak co łączy wszystkie te dzieła, to ekspresyjne szaleństwo i deliryczna wyobraźnia bijące z każdego z dzieła, sprawiające, że każde z nich głęboko zapada w widza.

Salvador Dali, Święty Jerzy i smok

 PS. Choć co prawda na wystawie wspomina się o grafikach wystawionych także w Sky Tower, to ten obszar wystawy najlepiej chyba sobie jednak odpuścić. Choć  galeria wciąż zieje pustkami, to odnalezienie w tej nicości korytarzy drugiej części wymaga nieziemskiej determinacji.  A gdy wreszcie Wam się to uda, to zobaczycie pięć rachitycznych stojaków, chyba ze strachu trzymających się w kupie, a sposób ich ekspozycji nie dość, że nie zachęca do podejścia do nich, to w jakiś nieodparty sposób omamia umysł tak bardzo, że oczy bronią się przed dostrzeżeniem obrazów pokazanych w stojakach – mózg odbiera w tym miejscu jedynie nie wiadomo czemu służące stojaki. Tak więc z jednej strony podziękować należy Leszkowi Czarneckiemu i jego spółce LC Corp. za konsekwentne pociągnięcie tematyki twórczości Salvadora Dali i zasponsorowanie wystawy w zamku, jednak z drugiej nasuwa się nagana, że tak niedbale i niemrawo próbuje pokazać swą działalność jako lokalnego mecenasa sztuki.  

PS.II. I choć na wystawie byłem dokładnie tydzień temu, to różne dziwne zbiegi okoliczności sprawiły, że artykuł piszę ten dopiero dziś. I nie byłoby w tym nic dziwnego gdyby nie to, że akurat dziś wypada 150-ta rocznica urodzin Gustava Klimta, malarza równie usilnie uciekającego od realistycznego malarstwa, co opisywany dziś Salvador Dali.

List gończy za Obcym. Obszar poszukiwań: Helios przy Magnolii

List gończy

To się musiało zdarzyć. Kolejny z Obcych, który przybył do miasta, usłyszał co porabia się z jego pobratymcem. O tym, że Predator znęca się nad jego współplemieńcem, a ofiara ze strachu ciągle siedzi pod stołem. Choć straże u Wartaczy są ostre, to jednak nowemu Obcemu udało mu się uciec z obecnego, strzeżonego legowiska i wyruszył na poszukiwania. Pragnął z łowcy zrobić zwierzynę. Do tej pory nie udało się odnaleźć zbiega, choć chodzą pogłoski, że pomylił kina i choć co prawda trafił do Heliosa, to nie do tego na Kazimierza Wielkiego, ale do Magnolii.

UWAGA!!! 

ROZDRAŻNIONY OBCY
 MOŻE BYĆ NIEBEZPIECZNY DLA OTOCZENIA!

Zbieg w pełnej okazałości

Łowcom nagród, emocji i wrażeń zaleca się noszenie ze sobą stale broni, aby go obezwładnić lub zabić (szczególnie skuteczne są wszelkie fotoaparaty z fleszem, gdyż podobno każde zdjęcie odbiera potworowi kawałek duszy). Mile widziane celuloidowe rolki filmowe do spętania niebezpiecznego potwora.

Cywilom zaleca się omijanie Centrum Handlowego Magnolia szerokim łukiem do poniedziałku, na kiedy zaplanowana jest profesjonalna akcja poszukiwawczo-pojmawcza, z udziałem właściciela. O ile nie zostanie złapany wcześniej przez łowców nagród, czego bardzo życzymy wszystkim fanom Wrocławia Fantastycznego.

Celem łatwiejszej identyfikacji zbiega, załączamy zdjęcia podejrzanego otrzymane z policji.

PS. Informujcie, gdyby udało Wam się go napotkać, redakcja bloga pozostaje w kontakcie z policją celem przyspieszenia momentu, kiedy ulice Wrocławia Fantastycznego znów będą bezpieczne od wszelkich fantastycznych potworów.

Więc kto zacz, ta Wiedźma Walońska?

Jedna z Wiedźm Walońskich

Walończycy – pradawne plemię, wywodzące się jeszcze od Celtów, którego źródeł szukać można na terenach współczesnej Belgii. To, z czego najbardziej byli znani, to talent do odszukiwania źródeł minerałów i innych złóż podziemnych. To właśnie oni dosyć szybko rozprzestrzenili się na całą Europę celem wydobywania bogactw ziemi. W swych poszukiwaniach nie ominęli oczywiście Gór Izerskich czy Karkonoszy, gdzie odkryli złoto i inne minerały.

W trakcie obrządku wypędzania złych mocy

Choć dziś dysponujemy nowoczesnymi technologiami pozwalającymi nam zajrzeć w głąb ziemi, to wciąż poszukiwanie naturalnych bogactw nie obejdzie się bez odwiertów próbnych. Jakże więc tej niezwykłej sztuki poszukiwania dokonali pradawni Walończycy, nie dysponujący georadarami i innymi współczesnymi wynalazkami? Otóż okazuje się, że równie dobrze radziły sobie z tym Wiedźmy Walońskie. Przedstawicielki tej jakże zaszczytnej profesji, wywodzącej się od słów „ta, która wiedzę ma” doskonale wyczuwały tajemne siły bijące od podziemnych złóż i wyłapywały z nich te najcenniejsze. Choć co prawda nie wszystkie wiedźmy posiadły tą umiejętność. Były takie, co znały się na ziołach, umiały zasklepiać rany czy wreszcie potrafiły wyciągać energię z kamieni aby przekazać ją człowiekowi i go uzdrawiać. Tak więc w każdej grupie musiało być kilka Wiedźm Walońskich, a każda specjalizowała się w swoim zakresie. Aby jednak w grupie nie dochodziło do konfliktów, Wiedźmy wybierały wśród siebie tą najmądrzejszą, i to jej przysługiwała rola Wiedźmy Wiodącej.

Gdzie jest źródło tych mocy?

Umiejętności i skupienie pozwalają dobrać optymalny skład mieszanki

Oczywiście, jak to ma się z każdą mocą magiczną, tak i umiejętności Wiedźm Walońskich wymagały odpowiednich rytuałów. I choć podpatrzyć mógł je każdy, to jednak cała ich istota kryła się w szczegółach. Ile czerwonego ziela dodać do mikstury na miłość, a ile  zielonego do proszków na biegunkę – to wiedziały tylko Wiedźmy. Co istotne, nie było uniwersalnej receptury na dane lekarstwo czy mieszankę – to Wiedźma wyczuwała ile mocy jest dziś w każdym z zebranych ziół i na tej podstawie dobierała proporcje. Na własne oczy widziałem to skupienie na fluidach wydobywających się z mieszanki – a chwilę później ręka zdecydowanym ruchem pędziła do misy z odpowiednim zielem i dobierała jeszcze trochę suszu.

Palenie bylicy poprawia humor :)

Większość społeczeństw nie czuła szacunku dla wiedźm i czarownic. Owszem, doceniali ich wiedzę, bali się nadepnąć im na odcisk, aby czarownica nie odwdzięczyła się jakimś liszajem czy urokiem za nadobne... ale ciężko mówić o szacunku. W miarę godne ich traktowanie wynikało ze strachu... a strach często rodzi nienawiść, prowadzącą nawet do palenia na stosie. A już mieszkanie na uboczu było wręcz przymusowe, bo nikt nie chciałby mieć tak niebezpiecznej sąsiadki. Zupełnie inaczej traktowane były Wiedźmy przez Walończyków. Potomkowie Celtów traktowali je z pełnym szacunkiem i oddawali im honory godne władców. Bo takaż i była ich rola – władać danym plemieniem. I władały mądrze swymi ludźmi, bo żadna złośliwa i mściwa jędza nie była w stanie posiąść magicznych mocy.

Na co nam dziś pradawne Wiedźmy?

Dziś, w czasach komputerów, gps-ów i internetu, Wiedźmy straciły na znaczeniu. Gdy rozboli nas żołądek, możemy zawsze pójść do lekarza. Geolodzy szukający złóż raczej sięgną po specjalistyczne mapy czy odpowiednią elektronikę, niż spytają Wiedźmy odprawiającej pradawne gusła. Walończycy stali się głównie turystyczną atrakcją, choć niejednemu przydałyby się celtyckie rytuały odczyniające złe uroki i (z racji swej formy) nakazujące choć na chwilę przystanąć, przyhamować w codziennym biegu. 

A ja się tych Wiedźm nie boję i język im pokażę 

Lecz właśnie Noc Świętojańska jest doskonałą okazją aby przypomnieć sobie zwyczaje przodków, aby oprócz plecenia i rzucania wianków poskakać nad ogniskiem, powdychać tajemnych oparów w magicznym kręgu, wetrzeć olejki siły w swe dłonie. A na koniec – zamknąć swe złe moce w małej sakiewce, i razem z nią spalić je w świętym ogniu. Więc kto nie był wczoraj w Zamku, niech w te pędy pakuje swój plecak i podrepcze do najbliższej Chaty Walońskiej, choćby tej w Szklarskiej Porębie

Odwagi, Ridley!

- "Zapalimy dziś z łaski bożej tu, na angielskiej ziemi,
taką świecę, jakiej do końca świata nikt nie ugasi." 

[...]
Facet nazwiskiem Latimer powiedział to do niejakiego Nicholasa Ridleya, gdy palono ich żywcem na stosie za herezję
16 października 1555 roku
w Oksfordzie.
Roy Bradbury, 451° Fahrenheita, str. 55/56

Straszydła przyjechali!!!

Pamiętacie Obcego i Predatora z kina Helios? Ten drugi wciąż biega za nadplanowym pasażerem Nostromo, na szczęście wciąż go jednak nie dopadł. W międzyczasie informowałem, że kolejne straszydła zbliżają się do Wrocławia, i że będę obserwował tą sprawę. I zgodnie z obietnicą, dotarłem do samego źródła informacji, a o wynikach poszukiwań was bezzwłocznie informuję.

Faktycznie kolejne fantastyczne stwory przyjechały do Wrocławia. Tym razem jest to kolejny Predator, dwa Obce dorosłe (w tym jeden równie strachliwy co ten z Heliosa, ciągle siedzący pod stołem) i jeden młody, gremlin, Gollum (który co prawda wpadł do Orodruiny, jednak gorąco bijące z wnętrza ziemi tak go otrzeźwiło, że pierścień zgodnie z misją Drużyny Pierścienia utopił w lawie, ale sam jakoś złapał się którejś ze ścian krateru i z godną siebie zwinnością uciekł z Mordoru). Jest jeszcze mnóstwo fantastycznego "robactwa", które rozpanoszyło się na stojakach na ulotki reklamowe.

Choć wykonane w tej samej technologii co poprzednio (zespawane elementy przemysłowe z odzysku), to nowe straszydła robią o wiele większe wrażenie. Pierwsze co odróżnia nowe potwory od starych, to jakość wykonania i ogrom szczegółowości w ich wykonaniu. Istotne znaczenie ma także dobór materiałów na poszczególne części ciała. Tak więc np. żebra wykonane ze zużytych elementów korbowodu sprawiają wrażenie jakby płuca potwora zaraz miały „odetchnąć pełną piersią”. Z kolei długie śruby lepiej oddają ścięgna i mięśnie napięte w czasie biegu, a drobne napawania na powierzchni blach łudząco przypominają strukturę skóry. No i jeszcze kwestia wielkości – dorosłe Obce i Predator są jednak wyższe od tych z Heliosa.

Mimo kilkusetkilogramowej wagi, rzeźby są stosunkowo proste do transportu. Zarówno małe, jak i duże rzeźby są składane, dzięki czemu rozwiązano nie tylko problemy logistyczne, ale i pozwolono na ruchy poszczególnych części ciała. Tak więc gdy mina czy postura potwora nie pasuje nam do zdjęcia, to można go ustawić w odpowiedniej pozie (o ile się na to zgodzi i nie trzepnie nas kilkukilogramową łapą albo i kopnie jeszcze cięższą nogą).

Wszystkie potwory gnieżdżą się w siedzibie wrocławskiej firmy Wartacz, na ulicy Kościerzyńskiej, a porządku nad nimi pilnuje pan Filip Wartacz. Podobnie jak poprzednie potwory, tak i te używane będą na potrzeby marketingowe firmy, więc z pewnością zobaczycie je na najważniejszych polskich targach branży przetwórstwa plastiku i recyklingu. Choć te potwory raczej nie są na sprzedaż, to zainteresowanym pan Filip z pewnością pomoże w doborze odpowiedniej figury „straszydła” i zamówieniu i imporcie podobnych rzeźb abyście mogli postawić je we własnym ogródku, domu, pubie, itp. Jako iż cena takich straszydeł jest wysoka, opiekun fantastycznego stada przewiduje także czasowe ich wypożyczanie za opłatą. Choć stawki nie są jeszcze do końca ustalone, to wstępnie dowiadywałem się że weekendowe wypożyczenie dużego stwora będzie kosztować około 1 tysiąca złotych, a miesięczne – około 2 tysięcy złotych. Szkoda tylko, że polska drużyna piłkarska nie wynajęła jednego z potworów do swojego składu, z pewnością Predator czy Obcy postawiony na bramce napuścili by takiego stracha strzelającym, że nawet Putin nie odważyłby się strzelić bramki Polakom...

Cały Żmigród goni smoka, smok goni policję

Cały Żmigród goni smoka, smok goni policję

Dziś już nikt nie pamięta przyczyn tego konfliktu. Czy poszło o niezapłacone mandaty z fotoradarów, czy o przekraczanie linii która od wieków już nie była ciągła, czy o jazdę bez włączonych świateł... ważne, że w którymś momencie jeden ze żmigrodzkich smoków powiedział sobie: DOŚĆ! Nie będzie policjant pluł mu w twarz ani mandatów mu wystawiał. I jak zionął ogniem, to policjanci już wiedzieli, że należy zapalić silnik i zwiewać co sił... w nogach, czy może w kołach? Ważne, że rozsądkiem się wykazali, bo smok żmigrodzki szybko dałby im popalić... Gdy jednak spokojna społeczność żmigrodzka zobaczyła, że smok próbuje pogonić stróżów prawa, którzy od wieków zapewniali tej małej mieścinie spokój i porządek, i ciszę pozbawioną huku pędzących obwodnicą podróżnych zapewniali... oj, wzburzyła się spokojna niczym Odra krew Żmigrodzian, spieniła niczym górski potok. Takoż więc wzięli w swe ręce widły do przerzucania gnoju, siekiery do rąbania polan z pobliskich wsi pokradli, a i kosy na sztorc niczym kosynierzy postawili i w pogoń w obronie policji rzucili. Takoż inne smoki, widząc, że pobratymiec ich zagrożony, na odsiecz mu poleciały, tłum próbując rozproszyć. To jednak widząc, nawet najbardziej spokojni mieszkańcy Żmigrodu, od lat ziela uspokajające stosujący, nie zdzierżyli, i na pomoc swoim znajomym ruszyli, w ręce co ostrzejsze narzędzia domowe trzymając, a i często (z braku innych broni) i doniczkami z roślinami wymachując, a i nawet gdy rośliny z ceramicznych osłon wypadły, ci wciąż za smokami biegnąć i choć skorupy na głowie rozbić im próbując. Takoż i do walki wielkiej doszło, ze wstydu i sromoty najczęściej dziś w historii przemilczywanej, bo przecież to wstyd i hańba aby tak dwa żyjące ze sobą od lat w spokoju gatunki bić się o byle mandat zaczęły.

Legenda o ataku smoka na  żmigrodzką policję, autorstwa własnego

Smok ze szkoły im. Bolesława Chrobrego, z powłoką niczym na stadionie

Oczywiście, tekst powyższy jeno to opis szalony, do zdjęcia napisany, któreż to kojarzyło się z sytuacją takowoż jak powyższa opisana, gdy to policja tuże przed smokiem uparcie jechała, zamiast ładnie większy dystans od parady smoków trzymać. Od parady, która to dnia ijunia dwunastego, roku pańskiego dwa tysiące i też dwunastego, roku mistrzostw piłki kopanej w pobliżu Żmigrodu się odbywających, przeszła ulicami miasta. Smoków ci było pod dostatkiem, bo każda szkoła powiatowa z hodowli swego smoka prezentowała. Każden jakoby od innej matki zrodzony, takoż każdy inszy i od pozostałych odstający był. 

A przed całością panna smocza bieżyła, co smokami rządziła i ulicami miasta je prowadziła, a od palenia domów i kościołów powstrzymywała. Takoż jej w pracach smoczy zaklinacz pomagał, mandoliną swą czy inną lutnią dźwięki magiczne wokół rozpościerający, smoki mające uspokoić i nad nimi władzę absolutną uzyskać pozwalając.

Smok specjalny

Jako wspomniał jużem, smoków rodzin było wiele. Smoki niczym chińskie tam były, choć dużo mniejsze i skromniejsze niżeli azjatyccy ich bracia, jednakoż także wspaniałe. Spode łuski półprzezroczystej wrocławski stadion żywo przypominającej,dziesiątki zjedzonych dzieci zauważayć się dają. Takoż szkoła specjalna smoka delirycznego wyhodowała, w kolorach pastelowo-delirycznych, raczej dobrych wróżek radosne kolory przypominające. Takoż przy nim smok szkoły im. Chrobrego klasycznie wyglądał, taki zielony . Zatem przedszkole publiczne „Zielona Dolina”, zamiast żywego smoka, raczej smocze truchło przyprowadziło, aby pokazać, że wojownicy jego, choć z racji wieku swego maleńcy jeszcze, to i oni dokonać czynu tak wielkiego, jak smoka ubicie, dokonać potrafią, a trofeum zdobycznym w postaci smoka skóry ponad zamkiem swym rycerskim rozpostartym się hołubić. Ze szkoły w Radziądzu rycerze smoka swego żywego na miejsce przyprowadzili, takoż jednak smok ten większy i potężniejszy był, a jego opanowanie zaliści możliwe by nie było, gdyby nie kilku smoko-łowców niczym przebranych i armii polsko-kibiców wokół smoka wciąż biegających i poza krąg magiczny wyjść mu nie pozwalający.

Sportus

SŁODZIAK, czyli smok gimnazjalny

Słodziak schowany w tłumie fanów

Słodziak, po prostu Słodziak

Jednakoż faworytem moim Słodziak, smok gimnazjalny był, pod ręką pani Kamili szybko rosnący. Jako żem słyszał, insze smoki od kolejnych lat dorastały do swych rozmiarów i wyglądu, jedynie co roku zrzucając starą skórę i nabywając nowej, podobnej. Jednakoż wspomniana pani Kamila co roku nowego smoka chowa, na specjalnej karmie jego szybkie rośnięcie powodując. Takoż i smoki wychowane w korytarzach z zupełnie innej rodziny pochodzą, bo nie pożerają ludzi aby ci smoczą skórę nosili na swych grzbietach nosili. Ze szkoły im. Rataja smok chodzić samodzielnie mógłby, jednakoż rozbrajającym pięknem swym i uśmiechem słodkim sympatię wielką tak wzbudzał wśród otoczenia, że nosić go wszyscy niczym na lektyce chcieli.

Smocza lektyka

Nie wszystko złoto, na co smok poleci

Smok powidzki

Coby jednak kronikarskiego obowiązku dopełnić, a nie tylko władzom się podlizywać, błędów organizatorów pominąć nie mogę. Takoż dzieci ze szkół okolicznych wysiłek ogromny w paradę włożyły, jakoż i wysiłek ich docenion do końca być nie mógł. Choć podkreślać należałoby, kto smoka danego chodowały i efekt takoż wspaniały hodowli dane właśnie szkoły osiągnęły, takoż chwalić się ciężko i imię dobre szkoły promować gdy nazwę jej widać, ale efekty pracy sztandarem szkolnym zasłonięte idą. Takoż więc może by na przyszły rok organizatorzy o innej formie banerów szkolnych pomyśleli, albo odstępy większe między szkołami i smokami zrobili, aby banery przedednio wspomniane efektów hodowli przecudnych nie zasłoniły. No i o bezpieczeństwo mieszkańców swoich, a i o niepsucie efektów parady dbając, może by i rajcy tłum jakoś opanowali, co by na siłę między smoki się nie pchał, na pochód swobodny bez ciżby współczesnej im pozwalając, a i przejście wśród ciżby na stadionie bez przepychania zapewniając. Takoż jednakże imprezie ocenę cztery i plus wystawić należy według kryteriów szkolnych oceniając, przednia tako była, jednak na poprawę w następnych latach licząc, żeby ta impreza jeszcze wspanialsza była. Takoż przecie atrakcja turystyczna to wspaniała, nie jeno tylko odpust lokalny miejski, i w promocji turystycznej miasta swego parada smoków używana bywać powinna.

Dla tego smoka to już pewno koniec - a może jeszcze nie?

  

Euro 2012 - rzecz o najnowszym UFO L.U.C.a

Lądowanie stadionu miejskiegoŹródło: L.U.C., Kosmostumostów - oficjalny teledysk

„A dziś najnowsze UFO nad miastem dumnie się wypręża”

L.U.C., Kosmostumostów

Półprzezroczysta powłoka stadionu
oświetlona w kolorze kosmitów

Stadion Miejski, od dziś od godz. 20:45 stanie się najważniejszą atrakcją Wrocławia. Zbudowany przez firmę Max Boegl... choć jak twierdzi L.U.C. raczej przez stocznię statków kosmicznych nieznanej nam rasy. Tajemniczy obiekt, w którym zgromadzą się dziś setki kibiców piłki nożnej. Jaki jest cel tej wizyty? Czy obcy postanowili się pochwalić jak największej ilości ludzi pięknem swych statków? Czy może „dar pomocy” dla zacofanej technologicznie cywilizacji, która z pewnością nie wyrobiłaby się na czas z budową stadionu przez pierwszego wykonawcę? A może coś gorszego – śmiertelna pułapka, która w połowie meczu nagle wzniesie się i porwie Ziemian na obcą planetę? Posłużą za międzygalaktyczne śniadanie dla kosmitów, czy raczej jako materiał eksperymentalny? Czy próba oświetlenia z zeszłego tygodnia była faktycznie tylko próbą efektów specjalnych, czy może próbą silników? O tym wszystkim przekonamy się już wkrótce.  

Czyżby próba silników?