Wojny diabłów z aniołami

Orszak Trzech Króli we Wrocławiu

Rok 2012. Rok zagłady, zniszczenia, rok końca świata. Co nas czeka i jak dojdzie do apokalipsy? Opcji jest wiele. Trzęsienia ziemi, powodzie (nie, we Wrocławiu akurat byłoby to nudne po 1997r.), wojny robotów, wojny aniołów z diabłami, krach giełdowy, krach internetu... stop, stop, przegapiłem, wojny aniołów z diabłami. Akurat się dzieje coś za oknem...

Jakiś orszak królewski jedzie. Chociaż ciężko powiedzieć, że jedzie, królowie idą obok swych dwugarbnych wierzchowców po tym, jak się jeden znarowił i jeźdźca zrzucił. Liczymy: jeden, dwa, trzy, czte... no, skoro apokalipsa, to powinien być czwarty. To chyba jednak zbyt wcześnie, skoro trzech jeźdźców, to na pewno królowie jadą złożyć dzieciąteczku pokłon. 

Anielska rodzina przygotowuje się
do udziału w orszaku

To ja pozostanę przy tych diabłach. Czarne kocmołuchy co rusz ganiają za jakąś owieczką do ściągnięcia na złą drogę. A jak którą wypatrzą – to przystaną, to już kuszą jakąś ciekawą wizją. A to rajem podatkowym, a to zimnym piwem z pianką – brrr, ziąb taki, deszcz pada, a one co, zimnym piwem chcą mnie otumanić? Żebym potem z kaszlem się męczył? A kysz, a kysz, apage satanas... że niby co, szatana nie ma? To apage diable, apage, zimnym piwem w środku zimy mnie będzie raczył? A kysz, zmoro nieczysta... żeby chociaż jakimś grzańcem – że co? Że herbatę ciepłą w knajpie? A co ja, dziecko jestem? Ech, faktycznie, niedobre te diabły, nie dobre. 

I niby co próbują zrobić? Zawrócić te tłumy idące za królami do stajenki? Ech, ściągnęłyby te diabły jakieś ognie piekielne na ziemię, tak troszkę, tak żeby ciepło było – nie, będą tu o herbatkach opowiadać. No jeszcze te błędne kierunkowskazy mogłyby być skuteczne, przecież ludzie geografii nie znają i może drogę zmylą – ale gdzieżby tam, przecież wszyscy wiedzą, że stajenkę na rynku we Wrocławiu rozstawili, a na rynek to już każdy wrocławianin trafi.

PAMIĘTAJ!!! SZATAN NIE ISTNIEJE!!!

ZARZĄDZAM   ODWRÓT!!! ANIOŁY    ATAKUJĄ!!!

A jakie strachliwe te diabły! Niby wywyższyły się nad wszystkich, niby na wysokościach stanęły (dokładniej: na wysokości podestu), a jak tylko anioły przylecą i anielskim pyłem posypią – to uciekają, jakby pył wodą święconą był nasączony. A gdzie ich trójzęby do zaganiania owieczek? W domach zostały, bo transparenty musiały wziąć. A diabeł to niby rąk ma ile? No dwie, więc w jedną transparentu a w drugą trójzębu nie łaska było wziąć? I już byłoby czym się opędzać, byłoby czym anielice w jakiś róg zagonić. A tu nic, uciekać im trzeba – więc po co było zaczynać tą wojnę diabelską? A nie można było po prostu się zakumplować, niczym Crowley z Azirafalem?

„Azirafal to wróg. Ale wróg po sześciu tysiącach lat staje się kimś w rodzaju przyjaciela”

Terry Pratchett, Neil Gaiman, Dobry Omen

A i śmiechu byłoby co niemiara, i książka wspaniała, chociażby pod tytułem „Dobry Omen”. A tak co? A tak biegają po rynku te diabły, i przed aniołami uciekają.

Diabeł ściśnięty, wśród tłumów siedzący

Diabły krążą wśród nas

A przecież wystarczyłoby zajrzeć tam, gdzie anioły akurat nie zaglądają, spowodować jakiś korek i wyłączyć nadajnik telefonii komórkowej. A właściwie to tylko to drugie, bo przecież orszak trzech króli skutecznie zablokował centrum Wrocławia...

„ -  To wam się na pewno spodoba - powiedział i poszerzył uśmiech jak stary, wytrawny konspirator. - Zablokowałem wszystkie przenośne telefony w City i West Endzie na czterdzieści pięć minut w porze lunchu.

Zapadła cisza. Z oddali dobiegał szum samochodów na autostradzie.

- Tak? - Hastur nie krył zdziwienia - i co dalej? [...]
Może zechcesz wyjaśnić dokładniej, w jaki sposób to zagwarantuje ciągłość dostaw dla naszego Pana? - zapytał Hastur.
Crowley zebrał się w sobie. Jak im to wytłumaczyć? Że co najmniej dwadzieścia tysięcy ludzi dostało piany. Że tysiąc gardeł zabulgotało z wściekłości. Że potem ocean szału wylał się na sekretarki, policję drogową i każdego, kto akurat się nawinął i nieopatrznie pozostał w zasięgu głosu – czytaj: ryku rozszalałego szefa. Że wszyscy mścili się na wszystkich, wymyślając coraz to nowe i bardziej wyrafinowane podłości, byle tylko kogoś zgnębić? Trwało to tylko jeden dzień, do północy, a usunięcie skutków zajmie ładnych parę lat. I wcale nie trzeba było ich do tego namawiać. Dziesiątki tysięcy ludzi skutecznie sobie nawrzucało, a tak zwany diabeł wcale się przy tym nie napracował”.

Terry Pratchett, Dobry Omen

No cóż, widać wrocławskie diabły to takie średniowieczne Hastury i Ligury, dzięki czemu orszak po raz kolejny dotarł do stajenki. Tak więc choć koniec świata się zbliża, to wciąż nie wiadomo, w jaki sposób do niego dojdzie. Jedno jest pewne – na pewno nie będzie to wynikiem wojen diabłów z aniołami.

No dobra, diabły, idziemy stąd, skoro już nawet straż na nas nasłali...

Kościół Świętego Wrocława

Dokładnie rok temu szukałem kościoła, do którego Miszczuk chodził wbrew nakazom socjalistycznego ustroju. To właśnie tymi poszukiwaniami zacząłem działalność tego bloga. W drodze powrotnej kątem oka dostrzegłem jeszcze jeden kościół na Karłowicach, jednak zdecydowanie zbyt młody, aby to o nim wspominał Ziemiański. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że i ten kościół nie obcy jest fantastyce. Wtedy jeszcze nie wiedziałem o Świętym Wrocławiu. 

„W dzielnicy Różanka wznosiło się osiedle z wielkiej płyty. Składały się na nie potężne bloki, z daleka podobne do wielkich kloców, ustawione w nieregularny kształt. Podeptany okrąg przypominał pradawne sanktuarium wzniesione rękami modlących się o słońce olbrzymów. W dzień oczywiście były to bloki jakich tysiące, i nikt nie dopatrzyłby się w nich niczego niezwykłego. Miedzy blokami ciągnął się kort tenisowy, na którym w lecie można było odbijać piłkę, a zimą butelki – tę drugą czynność uprawiano również obok placu zabaw. Na obrzeżach kościół wznoszono powoli, uparcie, za sprawą silnej, choć ślamazarnej woli proboszcza. Inaczej przedszkole i zespół szkół, w którym były ju ż nowe czasy iPodów, kolczyków w pępkach i mądrych narkotyków. Z jednej strony sunęła Odra, resztę ulice Na Polance, Żmigrodzka i Bałtycka wzięły w ruchliwy trójkąt.” 

Łukasz Orbitowski, Święty Wrocław, str. 3 

Dziś, rok później, znów w święto Trzech Króli (zwanych także mędrcami lub magami) postanowiłem odwiedzić kościół opisany przez Orbitowskiego. Bryła budynku widziana z przodu, ewidentnie nawiązuje do stylu budowania pradawnych bazylik. Jednak w oczy od razu rzuca się „geometryczność” budynku i brak zdobień. Wszystko zostało spłycone do kół, prostokątów czy trójkątów. Za to szalony architekt postanowił w inny sposób zabawić się z oglądającym budynek obserwatorem. Pomijając wykorzystane bezskładnie różnorodne figury i ich wymieszanie, rysując rzut budynku z lotu ptaka, maksymalnie starał się unikać kątów prostych, gdzie tylko zastępując je kątami rozwartymi. Dzięki temu z jednej strony udało się bryłę o wiele ciekawszą, z drugiej jednak często spoglądając na budynek gubi się poczucie płaszczyzny i pionu, a człowiek ma wrażenie, że otaczające go ściany są krzywe. 

Gdy przyjrzeć się budynkowi, to oczy rzuca się cecha charakterystyczna dla egipskich domów: wystające z betonu pręty zbrojenia. W Egipcie przyczyny są dwie: uniknięcie podatku za wybudowanie domu (dom w końcu nie jest zakończony, ale panie władzo, no nie stać nas na dobudowanie kolejnego piętra) oraz pozostawienie sobie furtki na wypadek konieczności rozbudowy domu, gdy kolejny członek rodziny będzie chciał założyć rodzinę. Tutaj ciężko powiedzieć, jaki cel mają wystające z betonowych narośli pręty, bo ciężko sobie wyobrazić, żeby na nich dało się jeszcze coś dobudować, chyba że jakiś element dekoracyjny – jednak czy byłby on tak drogi, żeby wstrzymywać się ciągle z jego dobudowaniem? Coby nie mówić, niejednolicie szare elementy dekoracyjne, sprawiają, że to miejsce jeszcze lepiej wpisuje się w klimat Świętego Wrocławia. O dziwo, nawet twórcy strony internetowej kościoła postawili na pewien efekt fotograficzny (wyszarzenie otoczenia celem podkreślenia tematu głównego zdjęcia) który podkreśla skojarzenia ze Świętym Wrocławiem.

Trzy wymiary, cztery galaktyki i Sto Mostów

Panorama Kosmostumostowa
Źródło: teledysk piosenki Kosmostumostów

Jeszcze nie tak dawno, przy okazji One Love Reggae Sound Festivalu, napisałem że we Wrocławiu Fantastycznym raczej nie słychać muzyki. Jakże koszmarny błąd z mojej strony bo w czasie, gdy pisałem te słowa, Wrocław Fantastyczny już dawno zaanektował Kosmostumostów jako swoją dzielnicę – a ta przecież słynie z muzyki, choć za jakiś czas ma rozbłysnąć także blaskiem pozostałych Galaktyk.

Międzyrasowa impreza w Kosmostumowie
Źródło: teledysk piosenki Kosmostumostów

Kosmostumostów to oczywiście Wrocław w kolejnym świecie alternatywnym – bo przecież dzielnicę też musimy rozpatrywać w aspektach fantastycznych. Tak więc, jako miasto w kolejnym świecie równoległym, ma wiele cech wspólnych z innymi Wrocławiami – ma swoją Odrę, swoją katedrę na Ostrowiu, ma swoją Halę Stulecia, powiem więcej – ma nawet swoją Ślężę. Podobnie jak dolnośląski Wrocław, ma nawet w swojej historii wątek sowiecki i postkomunistyczne bloczyska – jednak nie ma już mowy o zniszczeniach dokonanych przez Gaustleitera Hanke w okresie Festung Breslau. Może w Kosmostumostowie tych samych zniszczeń dokonały wraki tych statków, którym nie udało się wylądować – o tym L.U.C. nie wspomina. 

Statki wbijające się w Biskupin i Ostrów
Źródło: teledysk piosenki Kosmostumostów

„I tak oto od wieków

ufo wbijało się tu

Od Oleśnicy i Świdnicy aż po mury Brzegu

nie mieli CB-radia więc trzymali się reguł

gdy wysiadali to łyso im było jak Picard'owi w Star Treku

Nie wiadomo czemu Boga widzieli w człowieku

Może to przez te niewychędożone białogowy i ogórki w czosnku

padali nam do stóp"

L.U.C., Kosmostumostów, z płyty Planet L.U.C.

Cezary Studniak jako Kapitan Gleba
Źrodło: Trailer teledysku piosenki Kosmostumostów

Bo oczywiście mowa o projekcie Kosmostumostów sygnowanym przez L.U.C.a, głównego koordynatora i prowodyra tej akcji artystycznej, choć oczywiście nie jedynego jej uczestnika. U jego boku pojawiają się choćby reggae-owy Mesajah z grupy NDK czy Trzeci Wymiar. A nad całością unosi się Duch Wrocławia – Philip od Dobrej Pogody, przy którym faktycznie nie zdarzyła mi się ani zła pogoda ducha, ani żadne przykre przypadki meteorologiczne. To oczywiście dopiero pierwsza Galaktyka Kosmostumostowa – muzyczna. Podobnie jak w księdze Genesis, tak i Wszechświat L.U.C.a zaczyna się od Słowa (album muzyczny Planet L.U.C.), z którego powstaje Światło – czyli teledyski do dwóch utworów. Z nich powstaną kolejne Galaktyki, jak artysta nazywa poszczególne środki przekazu artystycznego. Drugim po albumie ma być komiks, trzecim – spektakle multimedialne, a ostatnią Galaktyką będzie... jak wspomniałem, Kosmostumostów jest Wrocławiem w świecie alternatywnym, więc mimo tak wielu różnic całość musi zakończyć się znaczącym podobieństwem z naszym światem – w tym wypadku będzie to 10 murali. 

Oni jeszcze nie wiedzą, że będą mieszkać we Wrots-Loviu
Źródło: teledysk piosenki Kosmostumostów

Och, ktoś powie, że z Planety (będącej przecież Słowem, od którego się zaczęło) powstają kolejne Galaktyki, a przecież powinno być odwrotnie, że w galaktykach powstają planety – ale przecież już powtarzałem, że mowa o świecie alternatywnym, a więc rządzącym się innymi regułami. 

Miasto stu mostów domy ma z ufo 

własny gwiazdozbiór- wiele za rufą

Miasto stu mostów domy ma z ufo

roztwór tłoczy ponad nurtowe serducho

Miasto stu mostów cały kosmos tu

to ja stoję tu
Planet Luc Twój gwiazdozbiór(2x) 

L.U.C., Kosmostumostów, z płyty Planet L.U.C.

Na dziś to chyba wystarczy, tytułem wstępu, bo do kolejnej historii miasta jeszcze będę wracał, zwłaszcza w miarę jak ten wszechświat będzie się rozwijał. Zapewne jednak niektórym nasuwa się pytanie, czemu dopiero dziś piszę o powstającym już od kilku miesięcy nowym świecie? Bo od kilku dni mamy karnawał, więc może pora na razie zająć się tematyką trochę bardziej rozrywkową i multimedialną – choć oczywiście nie książek nie odrzucam. A tymczasem zainteresowanych zapraszam do zwiedzania polskiego 9 Dystryktu.
PS. W kwestii muzyki. Są jeszcze Kosmiczni Chłopcy - ale o nich już pisałem.

Co mają wojny robotów do kalendarza Majów?

Według kalendarza Majów pozostało nam zaledwie  357 dni do końca świata. A może jedynie do końca kalendarza, takiego samego jak mamy co roku w kulturze europejskiej? Załóżmy jednak, że do końca świata. Co miałoby się przyczynić do zagłady?

Opcje są różne. Według autorów filmu 2012, miałaby to być lawina kataklizmów, prowadzących do wielkiej powodzi. Zwolennicy R.J. Szmidta z pewnością wybiorą opcję totalnej wojny nuklearnej, w której, o dziwo, we Wrocławiu ląduje zaledwie jedna bomba atomowa... na dodatek ląduje wyjątkowo bezpiecznie, bo bez eksplozji. Zwolennicy Gwiezdnych Wojen z pewnością znaleźliby wspólną wersję fanami L.U.C.a, wybierając jakiś kosmiczny statek wielkości Gwiazdy Śmierci. Chociaż zapewne skończyłoby się mimo wszystko na wielkiej kłótni – czy statek ten zaatakowałby i zniszczyłby naszą planetę, czy może omyłkowo zaliczył kolosalną kraksę myląc Ziemię z portalem komunikacyjnym?

Ja obawiałbym się jednak robotów. Wojna robotów to dosyć mocno wyeksploatowany temat w fantastyce – i zapewne nie bez powodów. Przecież wystarczy przypadkowe zwarcie... i robot zapomina o trzech prawach robotyki. Albo, jak w filmie „Ja, robot” interpretuje je trochę inaczej niż byśmy chcieli.

Wydawałoby się, czysto teoretyczne rozważania. A jednak... zaledwie dwa tygodnie odbyło się wielkie zebranie robotów. W chłodny sobotni dzionek zebrało się ich ponad setka w budynku C-13 Politechniki Wrocławskiej. 

I pierwsze co, to postanowiły zrobić sobie trening bojowy i walczyć ze sobą. Parami stawały na macie i wzajemnie próbowały się z niej zepchnąć. Taktyki były różne... jedne atakowały przeciwnika z coraz to innej strony, licząc na jego dezorientację. Inne próbowały ogłuszyć przeciwnika uderzając go opadającymi klapkami czy ramionami, jednak to czyniły zbyt szybko i ani razu nie udało im się go uderzyć – a opuszczone „kończyny” co najwyżej pozwalały na stabilniejszą pozycję. Jeszcze inny próbuje klinem oderwać przeciwnika od podłoża, a potem obezwładnionego wywieźć poza krawędź areny. Kolejny przybrał postać masywnego walca... niestety, podobnie jak drogowy walec był może i ciężki i silny, ale zbyt ociężały aby szybko reagować na zaczepki przeciwników.

Wydawałoby się, że nic łatwiejszego niż schować się przed robotem. Przecież wystarczy wbiec na schody, hałdę gruzu, a robot nie poradzi sobie z nierównościami terenu. Czy aby na pewno? Liczna grupa kolekcja robotów kroczących wzbudza jednak wątpliwości... z pewnością tylko od algorytmu sterowania zależy, czy zbudowany podobnie jak człowiek android na dwóch nogach dojdzie tam, gdzie człowiek. Niejednokrotnie też budowa mechaniczna tych kończyn pozwala im na takie ruchy, które u człowieka z pewnością skończyłyby się zwichnięciem kostki czy wręcz jej wyrwaniem.

Więc opcja następna: ukryć się w labiryncie. Gdzie durna maszyna znajdzie drogę wśród coraz to liczniejszych odnóg? Wydawałoby się, że prędzej czy później się gdzieś zgubi... i znów takie myślenie okazuje się zgubne. Po chwili odnajduję grupę robotów „poszukiwaczy”, które wpuszczone do labiryntu, prędzej czy później odnajdują zgubę a później wracają do punktu wyjścia. Tu także dostępne techniki są różne – jedne próbują poruszać się zgodnie z regułą prawej (lub lewej) dłoni, inne w pozornie chaotycznym zwiedzaniu labiryntu próbują wyłowić jakąś regułę określającą rozkład ścianek działowych, kolejne zachowują się tak, jakby z góry znały rozkład labiryntu... wystarczy teraz, że za sobą wymalują czarną linię aby mogły za nimi przejść kolejne roboty. Teraz to już robota dla kolejnej grupy robotów, które bezbłędnie podążają do celu. No, prawie bezbłędnie, bo na szczęście niektóre z nich nie radzą sobie z ostrymi kątami czy szybkimi zwrotami o ponad połowę obrotu.

Więc czy jest jakaś nadzieja dla ludzkości? Chyba jedynie nawiązać kontakt z robotami społecznymi, takimi jak choćby Omnivoice. Nie dość, że całkiem zgrabnie porusza się on w terenie, to na dodatek potrafi mówić ludzkim głosem. Co ciekawsze, potrafi nawet powtarzać za człowiekiem jego ruchy.

Na szczęście, większość z tych robotów to małe prototypy niezdolne zagrozić człowiekowi. Na wystawie zorganizowanej przez koło naukowe Konar przy Politechnice Wrocławskiej był tylko jeden większy robot. Ten akurat ma służyć nie zabijaniu, a ochronie człowieka – konkretnie był to robot saperski, mający na celu wyciąganie ładunków wybuchowych z podejrzanych miejsc, np. ze śmietników, spod samochodów, itp. Mawiają, że saper myli się tylko raz – jednak w przypadku obsługi zdalnie sterowanego robota, operator sterujący nim zdalnie siedzi z dala od miejsca zagrożenia, a w razie pomyłki, wybuch dotknie jedynie samego robota. Choć nie jestem tego absolutnie pewien, ale przywieziony i obsługiwany przez wojskowych robot to najprawdopodobniej polski wyrób – zaprojektowany i wykonany przez PIAP robot Inspector. Choć wykonany do celów wybitnie wojskowych i policyjnych, dzięki precyzji ruchów może być też używany także do celów cywilnych.

Na koniec mała ciekawostka, znaleziona przy okazji robienia tego wpisu. Jak obezwładnić robota? Zabić jego mangustę!!!

Do trzech premier sztuka...

Gdybym miał talent Ziemiańskiego, przy okazji poszukiwań „Miłości we Wrocławiu” pewnie do szerokiego zakresu gatunków literackich (od fantastyki do kryminału) dopisałbym powieść szpiegowską. Książce która miała stać się promocją miasta Wrocławia towarzyszył ogrom tajemnic, z którymi z pewnością lepiej poradziłby sobie James Bond niż Sherlock Holmes. Najpierw fałszywe informacje dotyczące daty premiery, rozpowszechniane przez miasto. Gdy ten temat udało się przeskoczyć i na stronie głównych prowodyrów, Zakochanego Wrocławia, pojawił się baner reklamowy – zaraz okazało się, że prowadzi do strony wydawnictwa, które usunęło informacje o książce. A właściwie nie usunęło, a jedynie utajniło – za każdym razem gdy trafiałem na tą stronę okazywało się, że nie mam uprawnień do oglądania strony. Trochę dziwne żeby wydawnictwo utajniało produkty, które stara się komercyjnie sprzedawać.

No cóż, w książce nie chodzi o to, żeby ją odnaleźć w sieci, ale aby ją przeczytać. Wydawałoby się, że szkoda czasu na durne szpiegowskie zagrywki, wystarczy pójść do księgarni i ją kupić. Niestety, okazało się, że główny potentant rynku księgarskiego w Polsce nie ma jej w sprzedaży. Próby szukania jej w sklepach internetowych też nie szły najlepiej. Oczywiście organizatorzy nie pofatygowali się poinformować potencjalnych czytelników gdzie kupić książkę.

Zapytani wprost „organizatorzy” potrafili wymienić zaledwie JEDNĄ księgarnię w całym Wrocławiu sprzedającą tą książkę! Oczywiście, jak na reguły tandetnej powieści szpiegowskiej przystało, księgarnia w swej nazwie ma człon "tajne".  Trochę mi to trąci promowaniem na siłę „znajomych królika”, co w wydaniu jednego z wydziałów Urzędu Miejskiego raczej nie świadczy dobrze. Informacja okazała się niepełna, książki oficjalnie sprzedaje jeszcze kilka księgarni we Wrocławiu i ogólnopolska sieć Matras.

W przypadku premier książek, standardem są spotkania z autorami. Ale przecież skoro chodzi o książkę utajnioną, nie można nadawać sprawie nadmiernego rozgłosu. Zakończyło się na (zapewne opóźnionym) cichym wyłożeniu książki w kilku pomniejszych księgarniach. Dodajmy, że z rozmów z dwoma autorami opowiadań zamieszczonych w książce wiem, iż jeden jeszcze na trzy dni przed ogłoszeniem daty premiery książki nic nie wiedział, że w ogóle będzie ona w najbliższym czasie wydana, drugi – o premierze dowiedział się dopiero kilka dni po z mojego bloga. No konspiracja pełna, informacja zatajona nawet przed autorami. A żyrafy wchodzą do szafy...

Premiera z prawdziwego zdarzenia

Jak widać, chyba niska sprzedaż książki połączona z naciskami wydawnictwa uświadomiła sponsorom, że jednak po to się wydaje książkę, aby ją promować. Po dwóch nieudolnych premierach, w najbliższą niedzielę postanowiono zorganizować trzecią premierę. Tak, tak, bo mimo dwóch poprzednich premier, o organizowanym w niedzielne popołudnie spotkaniu wszędzie mówi się „premiera”. Jak dla mnie, to trochę naciąganie definicji tego pojęcia, jednak z drugiej strony, dopiero to będzie prawdziwą premiera, jaką powinna mieć książką wydana jako, było-niebyło, nietypowy materiał promocyjny. Więc wszystkim czytelnikom bloga chciałbym zaproponować spotkanie autorskie z Gają Grzegorzewską, Łukaszem Orbitowskim, Joanną Pachlą, Marcinem Świetlickim, Krzysztofem Vargą oraz Andrzejem Ziemiańskim. W niedzielę, o godzinie 17, w Mediatece. I mam nadzieję, że w ostatnie przedświąteczne popołudnie nie będę musiał pisać tu notki prostującej z przeprosinami... na szczęście książkę udało mi się już kupić, więc niezależnie od prawdziwości pogłosek, z pewnością niedługo przeczytacie wpisy dotyczące miejsc opisanych w antologii. Ze względu na zbliżające się święta, bez obawy o wpadkę mogę polecić tą książkę jako doskonały prezent pod choinkę.

Wciąż nie dość szpiegowskiej polityki dezinformacji

PS. a na stronie Miasta Wrocławia znów dezinformacyjne kłamstwa. "Do miasta zaproszono pisarzy, którzy za dobrze go nie znają". Zdecydowanie nie da się tego powiedzieć o Ziemiańskim, Orbitowski też raczej dobrze zna miasto, ciężko też przypisać te słowa do debiutującej w książce absolwentki Uniwersytetu Wrocławskiego, Joanny Pachli. Lektura opowiadań kolejnych autorów też sugeruje, że wizyta przy okazji pisania utworów do antologii raczej nie była ich pierwszą wizytą w Mieście Spotkań i raczej miasto jest już im mniej lub bardziej znane. Jak już jednak wspomniałem, gdybym miał talent Ziemiańskiego, napisałbym książkę szpiegowską... Jako autorowi bloga pozostaje mi jedynie dopisać kilku (pewnie ze dwóch, trzech) autorów piszących o Wrocławiu w powiązaniu z aspektami fantastyki. 

Nowa królowa Wrocławia

Nowa Królowa Wrocławiu

Prace nad urodą lodowej Królowej

Jak już wspominałem, w swych poszukiwaniach Miłości we Wrocławiu, zabłądziłem także na rynek. Już wtedy wisiały świąteczne ozdoby świetlne, choć jeszcze nie świeciły. Moje pierwsze skojarzenie na ich widok to sople lodu i okrutna królowa śniegu. Rynek był prawie że pusty, a wątłe oświetlenie sprawiło, że cały pokrył się szarością. To zawsze żywe centrum Wrocławia wyjątkowo było smutne i wymarłe.

Lodowy Jarmark Bożonarodzeniowy we Wrocławiu

Królowa Śniegu na nowych włościach

O wielkości artysty najlepiej świadczy skuteczność przekazu. Jakże się zdziwiłem, gdy okazało się, że skojarzenia z Królową Śniegu były nieprzypadkowe, a wspomniane ozdoby miały zapowiedzieć rychłą wizytę wspomnianej bohaterki bajkowej i jej objęcie władzy nad Wrocławiem. Zgodnie z zapowiedziami głównego prowodyra, Jarmarku Bożonarodzeniowego, do stolicy Dolnego Śląska miała przybyć 10 grudnia o godzinie 13. Najpierw o godzinie 10 przyszedł śnieg... w ciągu kilku minut przegrał walkę z dodatnimi temperaturami i nie zostało po nim ani śladu.

Potem przyjechała ONA. Królowa Śniegu. Wielka, bo ważąca kilka ton. Aby godnie przeżyć transport, opatuliła się lodem i przybrała formę wielkiej bryły. Gdy już przyjechała na miejsce, powoli zaczęła zrzucać warstwę ochronną. Czasem odpadały większe kawałki, czasem jedynie sypał się z niej śnieg. Z pewnością trwałoby to znacznie dłużej, gdyby nie pan Krzysztof z Ice Artu, który jej w tym pomagał. Mimo to, potrzebowała aż dwóch godzin, aby otrząsnąć się z nadmiaru lodu. Ale warto było czekać, a końcowy efekt był niesamowity. I objęła w swe władanie cały Wrocław...

Korona lodowej Królowej Śniegu - pierwsze przymiarki

Żołnierz Królowej Śniegi

Żołnierz Królowej Śniegu

Nie na długo chyba jednak. Nie odnalazła swego Kaja, a przygotowany dla niego tron pozostał pusty. Skoro nie udało się jej zmrozić serca młodzieńca, to nie udało jej się zapanować nad ciepłem. Już w trakcie pozbywania się ochronnej skorupy, powoli traciła także kawałki swego ciała, a zimne krople wody spływały po jej włosach. Mi udało się już kupić wspomnianą na początku książkę, więc może pora zmienić już jej zdjęcie na oryginalne? A przerobiona wersja niech pozostanie na stronie Orbitowskiego, któremu przypadła do gustu...

Rozmowy z gwiazdą

To było w trakcie wycieczki do Jawora. Gdzieś w bocznej uliczce, na jakimś zapyziałym podwórku spotkałem zwykłą, lekko kiczowatą ozdobę na dachu. Niby nic specjalnego w niej nie było, jednak te porozrzucane kolorowe pałąki skojarzyły mi się z gwiazdą. Dlaczego? Pewnie dlatego, że tak samo dzieci malują żółte słonko, jednak nie błyszczała tak mocno, żeby skojarzyć ze słońcem. Więc gwiazda. I antena satelitarna, która skojarzyła mi się z kontaktem z cywilizacjami pozaziemskimi. Gdy nagle w powietrze wzbiła się chmara ptaków, od razu stwierdziłem, że zdjęcie będzie pełniejsze - zwłaszcza, że niebo było takie całkiem szare, nudne takie. Jednak czegoś tego zdjęciu brakowało... no przecież przestrzeń kosmiczna jest czarna, i rozświetlają ją jedynie pojedyncze plamki odległych gwiazd. Inwersja zdjęcia okazała się strzałem w dziesiątkę - i tak oto w ziemskich warunkach powstało to kosmiczne, wręcz lekko star-warsowe zdjęcie. No cóż, zdaje się że George Lucas też w sposób równie prosty tworzył "gwiezdną" rzeczywistość w  swoich produkcjach...